متعال توبه را به او تلقين كرد .
حضرت در ادامه مىفرمايد :
« ثُمَّ بَسَطَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ لَهُ فِى تَوْبَتِهِ » ( پس از يك فاصله زمانى خداوند راه توبه و بازگشت را براى حضرت آدم گسترش داد . ) « ثمّ » دلالت بر فاصله طولانى مىكند ولى « ف‌ » بر فاصله اندك و ناچيز ، و لذا در قرآن هم داريم : ( و عصى آدم ربّه فغوى ، ثمّ اجتبيه ربّه فتاب عليه و هدى ) ( 1 ) خدا « غوايت » را با « ف‌ » و « اجتباء » را با « ثمّ » فرموده است ، و « توبة » مصدر « تاب » به معناى بازگشت مىباشد . پس از فاصله زيادى پروردگار او ، او را برگزيد و توبه اش را پذيرفت .
« وَلَقَّاهُ كَلِمَةَ رَحْمَتِهِ » ( و خداوند به او كلمه اى را القا كرد كه به وسيله آن مشمول رحمت حق تعالى شود . ) « وَوَعَدَهُ الْمَرَدَّ اِلَى جَنَّتِهِ » ( و به او وعده داد كه دوباره او را به بهشت برگرداند . ) « مردّ » اصلش « مَرْدَد » ، مصدر ميمى است .
ممكن است از اين عبارت استفاده شود آن بهشتى كه آدم در آن بوده است همان بهشت آسمانى و قيامت است ، براى اين كه مىگويد خدا به او وعده داد كه او را به بهشت برگرداند ، ظاهر اين عبارت اين است كه او را به همان جايى كه بود برگرداند . و نيز ممكن است بگوييم آدم نخست در بهشتى از دنيا بوده است و بعد هم به بهشت اخروى مىرود ، به هرحال هر دو بهشت است ; در هر صورت از اين عبارت استفاده مىشود كه حضرت آدم توبه كرد و توبه را خدا به او آموخته بود و وعده داد كه او را به بهشت برگرداند .

1 - سوره طه ، آيات 121 و 122

388