« ثُمَّ اَنْشَأَ سُبْحَانَهُ فَتْقَ الْأَجْوَاءِ وَشَقَّ الْأَرْجَاءِ ، وَسَكَائِكَ الْهَوَاءِ ، فَأَجْرَى فِيهَا مَاءً مُتَلاَطِماً تَيَّارُهُ مُتَرَاكِماً زَخَّارُهُ ، حَمَلَهُ عَلَى مَتْنِ الرِّيحِ الْعَاصِفَةِ ، وَالزَّعْزَعِ الْقَاصِفَةِ ، فَأمَرَهَا بِرَدِّهِ وَسَلَّطَهَا عَلَى شَدِّهِ ، وَقَرَنَهَا اِلَى حَدِّهِ ، الْهَوَاءُ مِنْ تَحْتِهَا فَتِيقٌ ، وَالْمَاءُ مِنْ فَوْقِهَا دَفِيقٌ » ( سپس خداوند فضاهاى باز را خلق كرد و اطراف را باز نمود ، و هواى متصاعد را پديد آورد ، و در آن آبى روان كرد ، آبى كه موجهايش متلاطم و پى درپى بود و از بسيارى روى هم مىغلطيد ، آن آب را بر پشت باد تندى كه قوى و با صداى بلند بود برنشاند ، پس به باد فرمان داد تا آن آب را بازگرداند و محكم نگاهش دارد ، و در آن مرز بماند ، هواى شكافته در زير باد بود ، و آب جهنده بر بالاى آن روان . ) « سكائك » جمع « سُكاكة » هواى مرتفع در جوّ بالا را گويند . حضرت فرمود : خداوند فضا را خلق كرد و در آن فضا يك باد تندى خلق كرد و بر روى آن باد تند آب را خلق كرد و بعد يك باد دوّمى را خلق كرد كه آن باد دوّم آبها را به هم مىزند و با فشار آب را زير و رو مىكند و در اثر زير و رو شدن اين آبها و حركت زياد آن كفها بالا مىآيد كه متراكم مىشود ; و بعد حضرت مىفرمايد : از آن كفها آسمانها را خلق كرد . ولى روايات ديگرى هست از حضرت على ( عليه السلام ) و از ائمه اطهار ( عليهم السلام ) كه از آنها استفاده مىشود : از آن كف بخارهايى متصاعد مىشود كه آن بخارها به صورت دود بوده است ، دودى كه آتش نبوده ، از آن بخارها آسمانها خلق شد و از خود كف زمين خلق شد .
در روايتى از امام باقر ( عليه السلام ) نقل شده كه فرموده است : « لمّا اراد اللّه سبحانه و تعالى ان يخلق السّماء امر الرّياح فضربن البحر حتى ازبد فخرج من ذلك الموج و الزّبد دخان ساطع من وسطه من غير نار فخلق منه السّماء » هنگامى كه خداوند اراده كرد آسمان را خلق نمايد به بادها دستور داد دريا را به هم زدند تا كف كرد ، و از اين موج

257