پيامبران كه از جانب خدا هستند بايد امتيازى از ساير افراد بشر داشته باشند كه ما به وسيله آن امتياز بتوانيم تشخيص بدهيم كه آنها از ناحيه خدا هستند . پس بايد كارهايى را كه افراد بشر از انجام آن عاجزند و فقط با قدرت خدا انجام مىشود انجام دهند .
سنخيّت معجزه و ادعاى پيامبرى از اين قرار است كه ادعاى پيامبرى ادعاى ارتباط با خداست و معجزه نيز در اثر ارتباط با خدا انجام مىشود . امام صادق ( عليه السلام ) در اينجا مىخواهد همين مسأله معجزه را تثبيت كند ، لذا مىفرمايد : « ثمّ ثبت ذلك فى كلّ دهر و زمان مما أتت به الرّسل و الانبياء من الدّلائل و البراهين » يعنى پيامبرى انبيا در هر زمان ثابت شد از آنچه پيامبران از دليلها و برهانها آورده اند ; منظور همان معجزات آنهاست ; « لكيلا تخلو ارض اللّه من حجّة » خداوند پيامبران را با معجزه مىفرستاد تا زمين خدا از حجّت خالى نباشد ; معناى حجّت در درس پيش گفته شد . « يكون معه علم يدلّ على صدق مقالته و جواز عدالته » پيامبر كه حجّت خداست با او نشانه اى هست كه همان معجزه اش مىباشد و دلالت مىكند بر اين كه پيغمبر راستگوست و حكم عدالتى كه آورده است بايد اجرا شود .
اين حديثى بود كه از امام صادق ( عليه السلام ) آمده است . ( 1 ) حديث سوّم همين كتاب الحجّة كافى داستان هشام بن حكم است و مباحثه اى است كه او با عمرو بن عبيد داشت .
استدلال هشام براى لزوم وجود حجّت الهى در هر زمان هرچند در ذهن هشام موضوع امامت بوده ، ولى بيان او عام است و لزوم وجود حجّت در هر زمانى از طرف خدا را ثابت مىكند .
يونس بن يعقوب مىگويد : نزد امام صادق ( عليه السلام ) بودم و جمعى از اصحاب ايشان و

1 - اصول كافى ، ج 1 ، ص 168 ، كتاب الحجّة ، باب الاضطرار الى الحجّة

462