روح بزرگ على ( عليه السلام ) سرچشمه نهج البلاغه امام خمينى ( رحمه الله ) درباره شخصيت و عظمت حضرت على ( عليه السلام ) و رابطه آن با نهج البلاغه مىگويد :
« درباره شخصيت على بن ابيطالب ( عليه السلام ) ، از حقيقت ناشناخته او صحبت كنيم با شناخت محجوب و مهجور خود ؟ اصلاً على ( عليه السلام ) يك بشر ملكى و دنيايى است كه ملكيان از او سخن گويند يا يك موجود ملكوتى است كه ملكوتيان او را اندازه گيرى كنند ؟ اهل عرفان درباره او جز با سطح عرفانى خود ، و فلاسفه و الهيون جز با علوم محدوده خود با چه ابزارى مىخواهند به معرّفى او بنشينند ؟ تا چه حدّ او را شناخته‌اند تا ما مهجوران را آگاه كنند ؟ دانشمندان و اهل فضيلت و عارفان و اهل فلسفه با همه فضائل و با همه دانش ارجمندشان ، آنچه از آن جلوه تامّ حق دريافت كرده‌اند در حجاب وجود خود و در آينه محدود نفسانيت خويش است و مولا غير از آن است ; پس اولى آن است كه از اين وادى بگذريم و بگوييم على بن ابيطالب ( عليه السلام ) فقط بنده خدا بود و اين بزرگترين شاخصه اوست كه مىتوان از آن ياد كرد ، و پرورش يافته و تربيت شده پيامبر عظيم الشأن است و اين از بزرگترين افتخارات اوست . كدام شخصيت مىتواند ادّعا كند كه عبداللّه است و از همه عبوديت ها بريده‌است ، جز انبياء عظام و اولياء معظّم كه على ( عليه السلام ) آن عبد وارسته از غير و پيوسته به دوست كه حجب نور و ظلمت را دريده و به تمدن و به معدن عظمت رسيده‌است ، در صف مقدّم است . او به حق « عبداللّه » است و پرورش يافته « عبداللّه اعظم » .
و اما كتاب نهج البلاغه كه نازله روح اوست براى تعليم و تربيت ما خفتگان در بستر منيّت و در حجاب خودخواهى ، خود معجونى است براى شفا و مرهمى است براى دردهاى فردى و اجتماعى و مجموعه‌اى است داراى ابعادى به اندازه يك انسان و يك جامعه

31