- شايد اشخاصى كه در بادها تحقيقاتى دارند برايشان روشن باشد - اين است كه اگر عذاب باشد باد از يك سو مىآيد و با فشار همه چيز را با خود مىبرد ، ولى اگر رحمت باشد از چند سو باد مىوزد و قهراً فشارى وارد نمىشود ، زيرا فشار يكديگر را خنثى مىكنند و آنچه به شكل رحمت است مىماند ; و در اينجا نيز چون رحمت خدا منظور است حضرت على ( عليه السلام ) « رياح » استعمال نموده‌اند .
نقش كوهها در زمين « وَوَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَيَدَانَ اَرضِهِ » ( و اضطراب و جنبش زمين را با سنگهاى سنگين ، ميخكوب و رام نمود . ) « وتد ، وتّد و اوتد » همگى به يك معنى است . منظور از سنگهاى سخت كوههاى سنگى است ، زيرا بعضى كوهها تپه است ولى كوههاى سنگى نوعاً در ته زمين از ريشه به هم متصل اند ، نظير استخوان بندى انسان . « مَيَدان » از مادّه « مادَ يَميدُ » به معناى جنبش است ، و گفتن نام ميدان بر زمينهاى وسيع براى اين است كه سابقاً هنگام اسب دوانى اسبها را به آنجا مىآوردند .
به هرحال كوهها حالت جنبش و لرزش زمين را مانع مىشوند ; اين معنا در قرآن هم آمده است مثلاً مىفرمايد : ( القى فى الارض رواسى أن تميد بكم ) ( 1 ) خداوند در زمين موجودات ثابتى را قرار داده است تا شما را حفظ نمايد و اين موجودات ثابت « رواسى » همان كوهها هستند . « رواسى » جمع « راسية » است مثل « طوالب » كه جمع « طالبة » مىباشد . « تميد » هم از مادّه « مَيَدان » است ، يعنى مبادا كه زمين بلرزد و شما را هم بلرزاند . « مَيَدان » مصدر است و معمولاً فعلهايى كه معنى حركت دارند مصدرشان بر وزن « فَعَلان » است مثل جَوَلان ، فَوَران و حَيَوان .
پس اين مطلبى را كه حضرت على ( عليه السلام ) مىفرمايند در قرآن هم هست ، حالا

1 - سوره نحل ، آيه 15

115