نخستين كسى كه دعوت او را پاسخ گفت و به او گرويد و ايمان آورد و او را تصديق نمود ، برادر و پسر عمويش على بن ابي طالب بود . او پيامبر را در بارهء غيب مخفى كه ايمان بآن را از مردم مىخواست ، تصديق كرد و او را بر همهء نزديكان مقدم ساخت و در همهء موارد خطر جان خود را سپر پيامبر نمود ، با دشمنان او جنگيد و با آنانكه با پيامبر راه مسالمت پيش گرفته بودند ، مسالمت كرد در همهء ساعات شب و روز جان بكف در خدمت پيامبر آماده بود ، تا چنان سبقت گرفت كه در پيروان پيامبر هيچ كس نظير او وجود نداشت و كسى را ياراى برابرى با او نبود . . . » اين نامه ادامه پيدا ميكند تا باين جملات ختم مىشود : « و اى معاويه ، بدان كه با حيله گرى و مبارزه با چنين شخصيت الهى بىنظير ، حيله گرى با خدا براه انداخته اى و از رحمت او دور و مأيوس گشته اى .
تو در ديدگاه خدايى ، او در كمين تو است و تو در بارهء او كور و غافلى . » پاسخ معاويه براى نامه محمد بن ابى بكر بقرار زير است : « اين نامه از معاوية بن صخر است به عيبجوى پدرش محمد بن ابى بكر : نامه ات رسيد ، شايستگى عظمت و سلطهء خداوندى و برگزيده شدن پيامبر اكرم ( ص ) را يادآور شده بودى ، ولى در نامهء تو نكات ضعف زياد و عيبجوئى از پدرت بود . فضيلت فرزند ابي طالب و سوابق طولانى و نزديكى او را به پيامبر و فداكارىهاى او را در همهء مخاطرات متذكر شده بودى ، تو با توصيف على و بيان فضايل او بر من احتجاج كرده و از من انتقاد كرده اى ، فضيلت كسى ديگر را به جاى خويش برخ من كشيده اى خدايى را سپاسگذارم كه امتيازاتى را كه شمرده بودى از تو برگردانيده و به غير از تو ( على ) داده است .
ما در زمان پيامبر بوديم و امتياز على و حق او را بر عهده مىدانستيم ، هنگامى كه خداوند پيامبر اسلام را بپاداشى كه براى او آماده كرده بود ، برگزيد و آنچه را كه به او وعده كرده بود به اتمام رسانيد و دعوت او را آشكار ساخت و حجّتش را روشن فرمود ، و او را به بارگاه خود برگرفت ، پدر تو و فاروقش

292