يا دنيا غرى غيرى ( اى دنيا ، برو ديگران را فريب بده ) هم او است كه مىگويد :
10 - وَالله لَو اعطيتُ الأَقاليمَ السَّبعَةَ بِما تَحتَ افلاكِها عَلى ان اعصِىَ الله فى نَملَةٍ اسلِبُها جِلبَ شَعيرَةٍ ما فَعَلتُ [1] .
( سوگند به خدا ، اگر همهء كره زمين را با آنچه كه زير افلاك آن است ، بمن بدهند كه خدا را با گرفتن پوست جوى از دهان مورچه اى معصيت نمايم ، چنين كارى را نخواهم كرد . ) 11 - « وَانَّ عَلَىّ مِنَ الله جُنَّةٌ حَصينَةٌ فَاِذا جاءَ يَومى انفَرَجَت عَنىّ وَاسلَمَتنى فَحينَئِذٍ لا يَطيشُ السَّهمُ وَلا يُبرءُ الكَلمُ » [2] .
( و زندگى من زير سپر محكمى از مشيت الهى است ، در آن هنگام كه آخرين روز زندگيم فرا رسد ، آن سپر از زندگى من برداشته مىشود و تسليم به مرگم مىنمايد ، در اين موقع نه تير بخطا مىرود و نه زخم بهبود مىيابد ) .
< شعر > من بخود نامدم اينجا كه به خود بازروم آن كه آورده مرا باز برد در وطنم < / شعر > در دنبال آن قانون زندگى كه موجودى را روزى فروغ حيات مىبخشد ، قانون ديگرى وجود دارد كه روز ديگر همان فروغ را خاموش مىنمايد . اينست مشاهدهء سطحى در بارهء زندگى و مرگ كه همگان دارا مىباشند . يك بينش عميقترى در زندگى و مرگ وجود دارد كه با عينك سطحبين حيات امكان پذير نيست . زندگى و مرگ با آن بينش عبارت است از بروز حيات از اين خاكدان و قرار گرفتن در مسير تكاملى ، و چشيدن ساغرى كه در هنگام وداع شخصيت از كالبد مادى صورت مىگيرد .
چشيدن اين ساغر مرگ ناميده مىشود :

[1] ط 222 ج 2 ص 245 .
[2] ط 60 ج 1 ص 104 .

237