بِسمِ الله الرّحمنِ الرّحيم مقدمه اى كوتاه هيچ گونه جاى ترديد نيست كه ما نمىتوانيم شخصيت على بن ابي طالب عليه السلام را ، مانند شخصيتهاى يك بعدى تاريخ نشان بدهيم و كتابش ( نهج البلاغه ) را هم بعنوان كتابى كه يك شخصيت يك بعدى از خود بيادگار گذاشته است ، تلقى نماييم . ما با انسانى سر و كار داريم كه هدف اعلايى براى زندگى دارد ، زمامدارى كه عادل مطلق است ، داراى معرفتى در حدّ اعلى در بارهء انسان و جهان ، وابستگى به مبادى عالى هستى ، خود را جزئى از انسان ديدن ، وابستگى مستقيم به خدا ، تقوى و فضيلت در حدّ اعلى ، پاكى گفتار و كردار و انديشه و نيّت پاك . . . و ده‌ها امتيازات از اين قبيل كه در على بن ابي طالب باتفاق تمام تواريخ ثبت شده است ، قابل توضيح و تفسير با مفاهيم و ارزشهاى معمولى نمىباشد ، زيرا براى آن جامعه و يا افرادى كه زندگى جز تورّم خود طبيعى چيز ديگرى نيست ، عناصر شخصيت و امتيازات على ( ع ) و كتابش ، خيالاتى بيش نيست .
همچنين از ديدگاه مكتبهايى كه براى بشريت آغاز و انجامى جز همين خاك تيره و تكاپويى جز براى گسترش خود طبيعى سراغ ندارند ، على و نهج - البلاغه اش هرگز قابل شناخت و هضم نخواهد بود .
بدين جهت است كه ما لازم و ضرورى ديديم كه نخست انسانيت و رسالت آن را مطرح نماييم و بمقدار امكان در نشان دادن انسان و اصالتها و ارزشهاى واقعى او بكوشيم ، سپس على و نهج البلاغهء او را مورد توضيح و تفسير قرار بدهيم ، لذا اين مجلَّد را كه مقدمه اى بر شناخت نهج البلاغه است « رسالت انسانى ، مقدمه اى بر ترجمه و تفسير نهج البلاغه » ناميديم .

3