معناى دوم - خود باختگى ( خود را در ديگران ديدن ) اين نوع « از خود بيگانگى » از دو پديدهء اساسى ناشى مىگردد : پديدهء يكم - برون گرايى مفرطى است كه جز خود را با امتيازات حياتى رنگآميزى مىنمايد و در جاذبهء آن امتيازات بهر سو كشيده مىشود . اين كشش موجب طرد شدن خود مىگردد . اين كه گفتيم : بهر سو كشيده مىشود ، براى دائمى بودن تحولها است كه در « جز خود » ( انسانهاى ديگر و امتيازات جالب طبيعت ) جريان دارد . تنها راه چارهء اين نوع « از خود بيگانگى » اثبات اين حقيقت است كه هيچ امتيازى در جز خود كه براى خود نسبى و موقت است [ و بدون رنگآميزى با امتياز مطلق كه از مختصات خود ميباشد ، امكانپذير نيست ، ] نبايستى عامل ربوده شدن خود بوده باشد . اين موفقيت بسيار بزرگ و سازنده ، در نتيجهء ارزيابى واقعى امتيازاتى خواهد بود كه نشان مطلق بودن آنها را در برابر خودهاى انسانى از پيشانى آن امتيازات محو بسازد . بدست آوردن اين موفقيت بزرگ در همهء جوامعى كه انسان و عظمتهاى او در آن شناخته شده است امكانپذير و قابل بهره بردارى مىباشد .
پديدهء دوم - ضعف و ناتوانى خود است كه استقلال موجوديت خود را نمىتواند حفظ نمايد .
اين ضعف و ناتوانى ممكن است ناشى از حقارتى باشد كه خود را فراگرفته و آن را از شايستگى استقلال و مديريت ساقط نموده است .
اين دو پديده موجب مىشود كه آدمى خود خويشتن را در بيرون از خويشتن احساس كند . ( زندگى در ديگران ، يا به اصطلاح معمولىتر زندگى با عمر ديگران و امتيازات آنها ) . اين احساس حقارت يا خود كمبينى اگر همراه با احساس احتياج به داشتن خود بوده باشد ، نتيجه اش همان است كه متذكر شديم ، يعنى خود خويشتن را در ديگران مىبيند و خود كمبينى را با امتيازات خود ديگران جبران مىنمايد .
و اگر خود كمبينى همراه با احتياج به داشتن خود نباشد ، به بيمارى تخريب خود خويشتن و خود ديگران مبتلا مىگردد .

115