و در جلد 4 « مسند » ص 372 از سفيان از ابى عوانه از مغيره از ابى عبيد از ابى عبد اللَّه ميمون ذكر نموده كه از قول زيد بن ارقم نقل نموده كه در حاليكه من ميشنيدم زيد چنين گفت : با رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله در وادى كه خم ناميده ميشود فرود آمديم . آنحضرت امر باقامه نماز فرمود و در گرماى نيمروز نماز را بجا آورد سپس براى ما خطبه ايراد فرمود در حاليكه با افكندن پارچه بر يكدرخت بزرگ براى آنجناب سايهء تشكيل داده شده بود . آنگاه فرمود : آيا نميدانيد ؟ آيا شهادت نميدهيد باينكه من اولى ( سزاوارتر ) هستم بهر مؤمنى از خود او ؟ گفتند آرى چنين است . فرمود : پس هر كه من مولاى اويم همانا على عليه السّلام مولاى او است . بار خدايا دشمن دار آنكه را كه او را دشمن دارد و دوست دار آنكه را كه او را دوست دارد و باز در همان مجلد از مسند و در همان صفحه اين حديث را از محمّد بن جعفر از شعبه از ميمون روايت نموده و نسائى در « خصايص » ص 16 باسناد خود آنرا از زيد روايت كرده و در صفحه 15 « در خصايص » نسائى از احمد بن مثنّى آورده كه او از قول يحيى بن حمّاد و او از ابو عوانه از سليمان از حبيب بن ابى ثابت از ابى الطفيل از زيد بن ارقم آورده كه گفت : چون پيغمبر صلَّى اللَّه عليه و آله از حجّة الوداع باز گشت فرمود و در غدير خم فرود آمد ، امر فرمود خار و خاشاك آنجا را برطرف ساختند . آنگاه فرمود چنين مينمايد كه مرا بسراى ديگر خوانده‌اند و بزودى اجابت خواهم نمود و همانا من واميگذارم در ميان شما دو چيز گران و نفيس را .
يكى از آندو بزرگتر است از آنديگر . كتاب خدا و عترت من . اهل بيت من .
پس بينديشيد كه بعد از من چگونه با آندو رفتار خواهيد نمود ؟ ! همانا اين دو از يكديگر جدا نشوند تا در كنار حوض بمن وارد شوند . سپس فرمود : همانا خداى مولاى من است و من ولىّ هر مؤمن هستم . پس از اين سخن دست على ( رضى اللَّه عنه ) را گرفت و گفت : هر كس من ولىّ او ( متصرف و مختار در امور او ) هستم پس از من اين ( يعنى على عليه السّلام ) ولىّ او خواهد بود . بار خدايا دوست بدار آنكه را كه او را دوست دارد و دشمن دار آنكه را كه او را دشمن دارد . راوى گويد : بزيد

64