و محدّث حجاز بود ، پيشوائى بود داراى صلاحيّت و متصف بزهد و عاليقدر ، حديث غدير را در كتابش « رياض النضره » و « ذخائر العقبى » بطرق متعدد با بررسى در اسناد روايت نموده كه بعضى از آن در حديث مناشدهء رحبه و در حديث ركبان و در داستان تهنيت خواهد آمد و بعضى ديگر از طرق او در صفحات 46 و 55 و 61 و 68 و 92 و 97 و 105 گذشت .
255 - ابراهيم بن عبد اللَّه وصّابى - يمنى - شافعى - مولَّف كتاب « الاكتفاء في فضل الاربعة الخلفآء » حديث غدير را بطرق متعدد در « الاكتفاء » ذكر نموده كه بعضى از آن در حديث مناشدهء رحبه و در احتجاج امير المؤمنين عليه السّلام در روز جمل و در نزول آيهء سأل سائل پيرامون قضيهء غدير خواهد آمد ، و بعضى از طرق نامبرده در ص 50 و 53 و 56 و 83 و 98 و 100 و 103 و 107 و 109 گذشت .
256 - سعيد الدين - محمّد بن احمد فرغانى ، قصيده تائيّه ابن فارض را شرح داده ، در حدود سال 700 وفات يافته ، ذهبى در « العبر » تاريخ وفات او را - 699 ضبط كرده ، نامبرده اول كسى است كه قصيدهء تأئيهء ابن فارض را شرح نموده ، چنين حكايت شده كه قصيدهء مزبور را اوّل در حضور جلال الدين رومى - مولوى - خوانده بعدا شرح فارسى بر آن نوشته و سپس شرح عربى بر آن نگاشته و نام آنرا « منتهى المدارك » گذارده و كتاب بزرگى است ، چلبى در جلد 1 « كشف الظنون » صفحه 209 اين جريان را چنين نگاشته ، و از كفوى نقل شده كه : نامبرده علوم شرعيه و حقيقيّه را جمع نموده ، زبان گوياى عصر خود و برهان زمان خود و دليل راه حق و سنّ خداوندى در بين خلق بوده ، شرح حال او در جلد 1 صفحه 270 « عبقات الانوار » موجود است ، لفظ او در سخنان پيرامون مفاد حديث غدير خواهد آمد .

199