حنبلى ( در سال 569 متولد و در 643 وفات يافته ) ، ابن كثير در جلد 13 تاريخش ص 169 نام او را با ستايش از او ذكر نموده ، و تأليفات او را ستوده است ، ذهبى در جلد 4 تذكره اش ص 197 شرح حال او را ثبت و از قول عمر بن حاجب حكايت كرده كه او گفته : بزرگ و استاد ما ابو عبد اللَّه بزرگ زمان خود و پرورش يافتهء بر فطرت و شخصيات انحصارى خودش ميباشد ، و از حيث علم و حفظ و مورد وثوق بودن و دين از علماء ربّانى است ، در روايت ، بسيار دقت و بررسى ميكرده و در عبادت كوشش بسيار نموده ، بسيار بياد خدا و منقطع از غير خدا و متصف بتواضع و فروتنى بوده . .
بالاخره در وصف و ستايش او گويد : ابن النجار گفته : نامبرده حافظى است با اتقان و عالمى است حجّت و واقف بحال رجال حديث ، موصوف بورع و تقوى است ، در آگاهى و عفت نفس و حسن طريقت ، همانند او نديدم - . تا آخر . . حديث او در صفحه 57 و 62 و 71 و 72 و 103 و 107 گذشت و احاديث ديگرى نيز از او خواهد آمد .
245 - ابو سالم - محمّد بن طلحهء قرشى - نصيبى - شافعى - متوفاى 652 ، نامبرده يكى از شعراء غدير است در قرن هفتم كه در محل خود شعر و شرح حال او خواهد آمد ، حديث منسوب باو در ص 69 گذشت و حديث ديگر نقل از كتاب او « مطالب السئول » كه مكرّ را به چاپ رسيده نقل خواهد شد .
246 - ابو المظفّر - يوسف - امير حسام الدين قز أوغلى [1] ابن عبد اللَّه بغدادى - حنفى - متوفاى 654 ، سبط حافظ ابن جوزى ( از دختر گرامى او « رابعه » ) يافعى در جلد 4 « مرآت » ص 136 و ابن كثير در جلد 13 تاريخش ص 194 شرح حال او را ثبت نموده و ابن كثير ضمن شرح حال ، او را نسبت بمراتب علم و فضل و حسن خطابه ستوده ، و ابو الحسنات در « فوايد البهيّه » ص 230 او را نام برده و

[1] در تاريخ ابن خلكان و - فوايد البهيه - قرغلى مذكور است و در غير آندو - قزغلى - ولى بطوريكه در تاريخ ابن كثير مذكور است ، صحيح آن - قزاغلى - است كه لغت تركى است و معناى آن - پسر دختر است - يعنى سبط

195