و ابن كثير اين روايت را در جلد 5 « البداية و النهايه » ص 211 بطريق ابن جرير و ابن ابى عاصم باسناد آندو از كثير بن زيد از محمّد بن عمر بن على از پدرش از على عليه السّلام روايت نموده و متقى هندى در جلد 6 « كنز العمال » ص 154 از مستدرك حاكم و احمد ، و از طبرانى ( در المعجم الكبير ) و ضياء مقدسى و در همان جلد ص 397 نقل از ابن ابى عاصم و در ص 406 از ابن راهويه و ابن جرير و در ص 399 از ابن جرير و ابن ابى عاصم و از محاملى ( در امالى او ) روايت نموده و صحت آنرا احراز كرده است . و در لفظ آنها اين جمله مذكور است : پس هر كس خدا و رسولش مولاى او هستند اين ، على عليه السّلام مولاى او است . و اين روايت را وصابى در « الاكتفاء » نقل از سنن ابن ابى عاصم و سنن سعيد بن منصور ( ابن شعبهء نسائى ) ثبت نموده است .
و ذهبى در جلد 2 « ميزان الاعتدال » ص 303 از مخول بن ابراهيم از جابر ابن حرّ از ابى اسحاق - عمرو ذى مرّ از أمير المؤمنين عليه السّلام با ذكر سند روايت نموده و سپس گفته : و اين روايت باسنادى بهتر از اين نيز رسيده و حموينى در « فرايد السمطين » از عمر و ذى مرّ از أمير المؤمنين عليه السّلام و همچنين از ابى راشد حرانى [1] از آنجناب روايت مزبور را آورده است .
و در « حلية الاولياء » تأليف ابى نعيم اصفهانى در جلد 9 ص 64 از عبد اللَّه بن جعفر از احمد بن يونس ضبّى از عمار بن نصر از ابراهيم بن يسع مكَّى از جعفر بن محمّد از پدرش از جدش از على ( أمير المؤمنين عليه السّلام ) مذكور است كه : رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله در جحفه خطبه خواند تا آخر حديث [2] و حديث ديگر خواهد آمد كه آنرا حافظ عاصمى در مفاد حديث غدير از آنجناب با ذكر سند روايت نموده .

[1] در نسخه هائى كه در دست رس است چنين است و همچنين در غير اين نسخه‌ها و بنابر آنچه كه در « الخلاصه » و « التقريب » مذكور است ضبط اين كلمهء حبرانى بضم حاء و سكون باء است .
[2] در نسخه موجود افتادگى و دستخوش ملعبه شدن حديث مزبور بر خواننده پوشيده نخواهد بود .

103