از ميمون بن مثنى با ذكر سند روايت نموده كه او از قول ابو الوضاح [1] كه همان ابو عوانه است نقل كرده و او از ابو بلج بن ابى سليم از عمرو بن ميمون از ابن عباس در حديثى طولانى آورده كه گفت : من نزد ابن عباس نشسته بودم در اين هنگام نه گروه نزد او آمدند و باو گفتند اى پسر عباس يا با ما برخيز ، و يا مجلس را براى ما از اغيار خالى كن . ابن عباس گفت : با شما بر ميخيزم . عمرو بن ميمون گويد كه : ابن عباس در اين موقع چشم او نابينا نشده بود و صحيح بود . پس در كنارى نشستند و با يكديگر سخن گفتند و ما ندانستيم كه چه گفتند . راوى گويد :
پس از آن جلسه و مذاكره ابن عباس آمد در حاليكه لباس خود را تكان ميداد و اظهار تأسف و انزجار ميكرد و ميگفت : اينان سخنانى ناروا و نكوهش درباره مردى گفتند كه بيش از ده فضيلت براى او است بطوريكه براى غير او اين فضايل وجود ندارد ! اينان بدگوئى از مردى نمودند كه پيغمبر صلَّى اللَّه عليه و آله درباره او فرمود :
البته اعزام ميدارم مردى را ( براى نبرد با دشمن ) كه او را خداوند هيچوقت خوار نميكند و او خدا و رسول او را دوست دارد و خدا و رسول او را دوست دارند . در اين موقع شخصى خود را به رايت جنگ نزديك نمود ، رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله فرمود : على كجا است ؟ گفتند در آسيا مشغول تهيه آرد است . فرمود ديگرى نبود كه آرد تهيه نمايد ؟ ! ابن عباس گويد . در اين موقع على عليه السّلام آمد در حاليكه چشمهاى او دوچار درد بود بطوريكه قادر به ديدن نبود . پس رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله در چشمان او دميد و رايت را سه بار حركت داد سپس آنرا باو اعطاء فرمود پس ( در نتيجهء عزيمت آنجناب به نبرد با يهودان و احراز پيروزى ) على عليه السّلام آمد در حاليكه صفيه دختر حىّ را با خود آورد ، ابن عباس بسخن ادامه داده گفت : رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله فلان را با سورهء توبه فرستاد و على عليه السّلام را در پى او فرستاد و سوره را از او گرفت و رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله فرمود اين سوره را براى مشركين نمىبرد مگر مردى كه از من است و من از او هستم . ابن عباس گويد : پيغمبر صلَّى اللَّه عليه و آله به پسر عموهاى

[1] كلمه ابو ) در ابو الوضاح و ابو سليم زايد است و صحيح آن وضاح و سليم است

95