همين موقع سيد اسماعيل حميرى آمد به ربيع حاجب نامه اى داد كه سر آن مهر شده بود به حاجب گفت : در اين نامه از براى امير نصيحتى است كه به او برسان و او نامه را رساند و در آن اين شعر نوشته شده بود :
< شعر > قل لابن عباس سمى محمد لا تعطينّ بنى عدى درهما احرم بنى تيم بنى مرة انهم شرّ البرية آخرا و مقدما ان تعطيهم لا يشكروا لك نعمة و يكافئوك بان تذم و تشمتا و ان ائتمنتهم او استعملتهم خانوك و اتخذوا خراجك مغنما و لئن منعتهم لقد بدؤكم بالمنع اذ ملكوا او كانوا اظلما منعوا تراث محمد اعمامه و بنيه و ابنته عديلة مريما و تأمروا من غير ان يستخلفوا و كفى بما فعلوا هناك مأثما لم يشكروا لمحمد انعامه افيشكرون لغيره ان انعما و الله منّ عليهم بمحمد و هداهم و كسا الجلود و اطعما ثم انبروا لوصيه و وليه بالمنكرات فجرعوه العلقما < / شعر > « بگو به فرزند عباس كه محمد ناميده مىشود ، به فرزندان عدى درهمى عطا نكن .
بنى تميم را از صله محروم گردان ، زيرا كه آنان در گذشته و حال بدترين مردم بودند . اگر هم به آنها احسان كنى در مقابل اين نعمت از تو شكر نمىكنند و مكافات نعمت تو بدگوئى و فحش خواهد بود .
اگر به آنها اطمينان كنى و مقام بدهى ترا خيانت كنند و آن را جزاى غنيمتهاى تو قرار دهند .
اگر آنها را از عطا محروم سازى به عوض آن است كه آنان نيز شما را در وقتى كه ملك داشتند ، محروم ساختند .

80