( 1 ) يعنى در ميان آنها ( خاندان پيامبر ) على وصى پيامبر بود و او را در حضور همه ، امير المؤمنين خواند و اين اسم در زندگى به او اختصاص داشت و دخترش را به او داد و او را از ميان عشيره اش برگزيد .
دانشمند شيعه به آن عالم سنى گفت كه آيا نمىبينى سيد حميرى در اشعارش خبر داد كه پيامبر ، على ( عليه السلام ) را در حال حيات خود ، امير المؤمنين خواند و آن را دليل آورد بر آنچه كه در بارهء فضائل و مناقبش ذكر كرده است گفت : همين كه آن عالم سنى اين مطلب را شنيد ساكت شد و او جدا آدم با انصافى بود .
احمد بن حنبل در مسندش به سند خود از « اسماء بنت عميس » روايت كرده كه گفت : شنيدم رسول خدا مىفرمود :
« اللَّهمّ انّى اقول كما قال اخى موسى اللَّهمّ اجعل لي وزيرا من اهلى عليا اخى اشدد به ازرى و اشركه في امرى كي نسبّحك كثيرا و نذكرك كثيرا انّك كنت بنا بصيرا » [1] . ( بار خدايا من مىگويم آنچه را كه برادرم موسى گفت : خدايا از اهل بيتم يكى را وزير و معاون من قرار ده ، برادرم على ( عليه السلام ) را وزير من گردان و به او پشت مرا محكم كن و او را در امر رسالت با من شريك ساز ) .
باز شافعى ابن مغازلى در كتاب « المناقب » به سند خود از « نافع مولى ابن عمر » روايت كرده كه گفت : گفتم به ابن عمر ، بهترين مردم بعد از رسول خدا كيست ؟
گفت : اين به تو چه مربوط است ، اى بىمادر . بعد گفت : « استغفر الله » بهترين مردم كسى است كه هر چه به پيامبر حلال است بر او هم حلال است و هر چه به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلَّم حرام است به او نيز حرام است گفتم : او كيست ؟ گفت : آن على بن ابى طالب است كه پيامبر تمام درهائى كه به مسجد باز مىشد ، بست مگر در خانه على ( عليه السلام ) و به او فرمود : هر چه در اين مسجد بر من رواست بر تو هم

[1] احمد بن حنبل ، فضائل الصحابه ، بنا به نقل احقاق الحق ، ج 4 ، ص 56 - ذخائر العقبى ص 63 .

74