اثبات مىكند ، بنا بر اين هر دو طايفه از اين لحاظ توافق داشتند كه فاطمه بر فدك و عوالى ذى حق است . ( 1 ) سپس مأمون از آنان از فضائل على ( عليه السلام ) پرسيد ، آنان فضائل بسيار بزرگى ذكر كردند كه رساله مأمون حاوى همه آنهاست و بعد ، از فضائل فاطمه سؤال كرد باز آنان از براى فاطمه فضائل بزرگ و روشنى روايت كردند و پس از آن از ام ايمن اسماء بنت عميس پرسيد كه از پيامبر روايت كردند كه آن دو از اهل بهشتند .
همين كه سخن به اينجا رسيد ، مأمون خطاب به حاضرين گفت : آيا جايز است گفته شود يا اعتقاد گردد بر اين كه على ( عليه السلام ) با آن همه ورع و زهدش براى فاطمه به غير حق شهادت داده ؟ ! و با وجود اين كه خدا و رسولش به اين فضائل براى او شهادت داده‌اند ؟ ! آيا جايز است با آن همه علم و فضلش گفته شود ، مىرود به مسأله اى شهادت بدهد كه نسبت به حكم آن جاهل است ؟ ! ! آيا جايز است گفته شود فاطمه با طهارت و عصمتش و با اين كه او سيدهء زنان اهل بهشت است ، چنانچه خود روايت كرده‌ايد ، چيزى را طلب كند كه حق او نيست و به همه مسلمانان ظلم كند و به همين خاطر غمگين شود و قسم بخورد ؟ ! و يا اين كه آيا جايز است ام ايمن و اسماء بنت عميس به دروغ شهادت بدهند و آن دو از اهل بهشت باشند ؟ ! پس عيب گرفتن بر فاطمه و شاهدان او ، طعن بر قرآن است و كفر نسبت به دين خداست ! نعوذ با لله كه اين چنين باشد .
بعد از اين مأمون با آنان با حديثى معارضه كرد كه روايت كرده‌اند كه على بن ابى طالب ( عليه السلام ) بعد از وفات پيامبر صلى الله عليه و آله و سلَّم كسى را واداشت كه در ميان مردم اعلان كند كه هر كه از پيامبر طلبى دارد حاضر شود ، پس جماعتى حاضر شدند و هر چه آنها گفتند بدون اين كه از آنها شاهد و بيّنه بخواهد ، پرداخت نمود و همچنين از طرف ابو بكر نيز چنين اعلان كردند كه جرير بن عبد الله حاضر شد و ادعا كرد كه

403