گفته مىشود ، اين است كه براى شناختن باطن افراد راهى جزاز طريق علام الغيوب نيست ما در باره افراد از روى ظواهر آنها قضاوت مىكنيم ، اگر ملاك ظاهر افراد باشد ، مىبينيم كه عبادت و خويشتن دارى شيعه اهل بيت پيامبرتان و اجتهاد و ورع و دورى آنها از شبهات ، از ديگران به مراتب بيشتر و كاملتر است ، با وجود اين اگر اينها در گفتارشان متهم به كذب شوند ، پس حال ساير مسلمانان چگونه خواهد بود ؟ ! من ورع و تقوا و امانتدارى كه از جمعى از شيعيان اهل بيت و راويان آنها شناختم ، در ديگر راويان سراغ ندارم در كتابى كه مؤلف آن متهم نيست ، خواندم يحيى بن صفوان كه از رجال على بن موسى الرضا و محمد بن على الجواد است و از اين دو امام و چهل تن از اصحاب امام صادق ( عليه السلام ) روايت كرده و او با عبد الله بن جندب و على بن نعمان در مسجد الحرام عهد كرده بود كه هر كدام از آنها زودتر بميرد و آن كه زنده بماند اعمال او را نيز انجام دهد و تصادفا هر دو رفيق يحيى بن صفوان زودتر از او فوت كردند و يحيى زنده ماند ، او طبق تعهدى كه با آنها داشت هر عمل خيرى كه براى خود انجام مىداد براى آنها نيز انجام مىداد ، هر موقع براى خود حج بجا مىآورد يا زكات مىداد و يا عبادت و هر كار خيرى براى خود انجام مىداد ، براى دو رفيقش نيز انجام مىداد تا روزى كه زنده بود و اين نهايت امانت و صداقت آنها را مىرساند آرى اين است آنچه من از صداقت و امانت روات و محدثين شيعه شناختم .
باز خواندم از جمله شيعيان على بن ابى طالب ( عليه السلام ) هفتاد مرد بودند كه به جهت كثرت نماز كف دستهايشان مثل زانوى شتر پينه بسته بود . و نيز خواندم پيشانى على بن مهزيار مثل زانوى شتر شده بود و امثال اين افراد در ميان شيعيان زياد بودند ، پس چگونه ترك روايات اين نوع افراد و عمل به مضمون آنها جايز است و چه عذرى پيش خدا و رسولش دارند وقتى كه با او ملاقات نمايند ؟ ! به علماى مذاهب اربعه گفته مىشود كه گمان نمىكنم چيزى شما را به اين شبهه انداخته باشد ، مگر اين كه معاشرت اهل بيت پيامبر و شيعيان آنها را ترك كرديد

363