« زمخشرى » در تفسير آيهء : * ( وَقُلْ جاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ كانَ زَهُوقاً ) * مىگويد : وقتى اين آيه در روز فتح مكه نازل شد ، جبرئيل به رسول خدا عرض كرد : عصاى خود را بردار و بتها را با آن بينداز ، مشركين داشتند تماشا مىكردند كه به محض اين كه نوك عصاى پيامبر به طرف چشم بتى اشاره مىشد آن بت با رو به زمين مىافتاد همهء بتها را انداخت باقى ماند بت قبيله خزاعه كه بالاى كعبه بود ، رسول خدا فرمود : يا على آن را پائين بيانداز . آنگاه خودش مرا به دوش گرفت تا به بالاى كعبه شدم و آن بت را شكستم و مردم مكه از اين عمل ما سخت در شگفت بودند و مىگفتند : ما جادوگرتر از محمد صلى الله عليه و آله و سلَّم كسى را نديده‌ايم ! ! ( 1 ) اين حديث را حافظ محمد بن موسى در كتابى كه آن را از تفاسير دوازده گانه استخراج نموده در تفسير آيهء : * ( جاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ كانَ زَهُوقاً ) * روايت كرده است البته الفاظ و معانى حديث طبق نقل او ، بيشتر در تعظيم على بن ابى طالب ( عليه السلام ) است . ( 2 ) و محمد بن على مازندرانى در كتاب « البرهان في اسباب نزول القرآن » ذكر كرده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلَّم على ( عليه السلام ) را به اين امر اختصاص داد كه او را روى دوش خود بگيرد تا بتها را از بالاى كعبه پائين آورد و بدين وسيله پيامبر او را به ساير مردم بزرگ و گرامى داشت .
ماجراى بالا رفتن على ( عليه السلام ) بر شانه هاى رسول خدا را بسيارى از بزرگان اهل سنت در كتابهاى خود روايت كرده‌اند از جمله : احمد بن حنبل [1] . و ابو يعلى موصلى [2] . و ابو بكر خطيب در تاريخ بغداد [3] و محمد بن صباغ زعفرانى در « الفضائل » و حافظ ابو بكر بيهقى [4] و قاضى ابو عمر و عثمان بن احمد در كتابهاى

[1] احمد بن حنبل ، مسند ، ج 1 ، ص 84 - 151 .
[2] كنز العمال ، از ابو يعلى ، ج 6 ، ص 407 .
[3] خطيب بغدادى ، ج 13 ، ص 302 .
[4] بيهقى ، سنن ، ج 3 ، ص 247 .

225