دوم اين كه در روز خيبر شنيدم كه فرمود :
« لأعطينّ الراية رجلا يحبّ الله و رسوله و يحبّه الله و رسوله » فردا حتما پرچم را به دست مردى مىدهم كه خدا و رسولش را دوست دارد و خدا و رسولش او را دوست دارند و چون فردا شد همه گردن كشيديم شايد آن مرد ما باشيم ، ولى شنيديم كه فرمود :
« ادعوا الىّ عليّا » على را نزد من بخوانيد و چون او را آوردند درد چشم داشت ، پس آب دهان در چشم او ماليد و پرچم جنگ را به دست او داده و در نتيجه خدا قلعه را برايش بگشود .
سوم اين كه وقتى آيه : * ( فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَكُمْ . . . ) * نازل شد ، « دعا رسول الله صلى الله عليه و آله و سلَّم عليا و فاطمة و حسنا و حسينا فقال : اللهمّ هؤلاء اهلى » [1] : رسول خدا على و فاطمه و حسن و حسين را صدا زد و به درگاه خداوند عرضه كرد بار خدايا اينان اهل من هستند .
اين روايت را ترمذى هم در صحيح خود [2] و احمد بن حنبل در مسند خود [3] و سيوطى در « در المنثور » در تفسير آيهء مباهله در سوره آل عمران روايت كرده‌اند . ( 1 ) عبد المحمود مؤلف كتاب مىگويد : محمد بن الحسن بن محمد بن زياد معروف به « النقاش » در تفسير خود « الشفاء الصدور » مطلبى گفته كه عين عبارت او چنين است ، در ذيل آيهء شريفه : * ( فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَكُمْ . . ) * ابو بكر گفت در خبرهاست كه ديدند رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم دست حسن را گرفته و حسين ( عليه السلام ) را بغل كرده بود ، على ( عليه السلام ) در كنار او و فاطمه دنبال آنها مىآيند .
اين افتخار در ميان تمام پسرهاى پيامبر و اهل بيت او و امتش نصيب حسن و حسين گرديد و همين طور در ميان دختران پيامبر و اهل بيت او و امتش فاطمه ( س ) بود كه اين افتخار را نصيب خود ساخت و همچنين اين افتخار و فضيلت از ميان تمام خويشان و نزديكان پيامبر از اهل بيت و امتش نصيب امير المؤمنين على ( عليه السلام ) شد

[1] صحيح مسلم ، ج 2 ، ص 360 ، طبع بيروت .
[2] صحيح ترمذى ، ج 2 ، ص 300 .
[3] مسند احمد بن حنبل ، ج 1 ، ص 185 .

137