اعتراف بزرگان اهل سنت به فضائل على ( عليه السلام ) بر اهل بصيرت پوشيده نيست كه فضائل مولاى متقيان على ( عليه السلام ) بر هيچ بيان و زبان و قلم و دفتر و كتاب برنگنجد و در حقيقت شمردن فضائل آن حضرت همچون پيمانه كردن آب اقيانوس است و در حديث وارد شده كه : « مائيم كلمات پروردگار كه فضائل ما را احصاء نمىتوان كرد » و چه خوب گفته :
< شعر > كتاب فضل تو را آب بحر كافى نيست كه تر كنم سر انگشت و صفحه بشمارم < / شعر > ولى در اينجا منظور اشاره به اعترافات برخى از بزرگان اهل سنت است كه به اندازه درك و فهم خودشان در فضائل مولاى متقيان سخن گفته‌اند .
احدى از صحابه به پايهء علم و فضل على ( عليه السلام ) نمىرسد چنان كه « ابن مغازلى شافعى » در « المناقب » و محمد بن طلحه در كتاب « مطالب السئول » و حموينى در فرائد شيخ سليمان حنفى بلخى در « ينابيع المودة » از كلبى نقل مىكند كه عبد الله بن عباس ( حبر امت ) گفت : علم النّبىّ صلى الله عليه و آله و سلَّم من علم الله و علم علىّ من علم النّبىّ و علمى من علم علىّ و ما علمى و علم الصّحابة في علىّ الَّا كقطرة بحر في سبعة ابحر » [1] .
( علم پيامبر از علم خداى تعالى است و علم على ( عليه السلام ) از علم پيامبر مىباشد و علم من از علم على ( عليه السلام ) است و علم من و علم صحابه در مقابل علم على مانند قطره آبى در هفت درياست ) .
« محب طبرى » در كتاب « رياض النضرة » به سند خود از عمر بن خطاب روايت كرده كه گفت : رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم فرمود : هيچ جوينده اى چيزى به دست نمىآورد كه مانند فضل على بن ابى طالب باشد ، چه او طالبان هدايت را به سوى حق هدايت نموده و از هلاكت دور مىسازد و آن را كه به راه ضلالت افتاده بر مىگرداند » [2] .

[1] سليمان قندوزى ، ينابيع المودة ، ص 70 .
[2] محب طبرى ، رياض النضرة ، ج 2 ، ص 214 .

297