على ( عليه السلام ) بود [1] .
خلاصه اين حديث در بسيارى از كتب معروف اهل سنت گاهى به صورت « مسند » و گاهى به صورت « مرسل » نقل شده است و از احاديثى است كه هيچ كس در اصل آن ايرادى ندارد اين حديث به روشنى فضيلت بزرگى را براى على ( عليه السلام ) اثبات مىكند .
نزول آيهء نجوى در شأن على ( ع ) ( 1 ) از جمله خصايص على اين است كه در كتاب « الجمع بين الصحاح الستة » در جزء سوم از اجزاء سه گانه آن ، در تفسير سوره « مجادله » روايت كرده [2] و همچنين آن را فقيه شافعى ابن مغازلى نيز روايت نموده [3] و ثعلبى نيز در تفسير آيهء شريفهء : * ( يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا ناجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ صَدَقَةً ) * [4] .
« اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد هنگامى كه مىخواهيد با رسول خدا نجوى كنيد قبل از آن صدقه اى ( در راه خدا ) بدهيد » آورده و آن اين كه گفت : خداوند از نجوى كردن با پيامبر نهى كرد ، حتى اين كه صدقه اى به مستمندان بپردازند ، بدين جهت هيچ كس بعد از آن با پيامبر نجوى نكرد مگر على بن ابى طالب ( عليه السلام ) كه دينارى آماده نموده و آن را صدقه داد سپس آيه رخصت نازل گرديد .
على ( عليه السلام ) فرمود :
« انّ في كتاب الله آية ما عمل بها احد قبلى و لا يعمل بها احد بعدى و هى : * ( يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا ناجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْواكُمْ صَدَقَةً ) * ) : آيه اى در قرآن است كه احدى قبل از من و بعد از من به آن عمل نكرده و نخواهد كرد و آن آيهء * ( يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا ناجَيْتُمُ ) * مىباشد .

[1] ذخائر العقبى ، ص 69 . از مترجم .
[2] حاكم نيشابورى اين روايت را در مستدرك ج 2 ، ص 481 از مجاهد نقل كرده است .
[3] المناقب ، ص 325 .
[4] سوره مجادله ، آيه 12 .

131