نسبت به ساير انبياء برترى دادم و وصى تو را هم نسبت به اوصياى آنان افضل نمودم و من به تو با دادن دو نوه ات ( حسن و حسين ) كرامت كردم ، حسن را بعد از انقضاى مدت عمر پدرش معدن علم خودم قرار دادم و حسين را هم خزانه دار وحى خود ساختم و بوسيله شهادت او را گرامى ساختم و پايان عمرش را توام با سعادت نمودم . پس او افضل از همه شهداء از حيث درجه مىباشد .
كلمه تام خود را در نزد او قرار دادم و حجت بالغ من با اوست . بوسيله محبت او و خانواده اش ، من پاداش نيكو مىدهم و يا در اثر دشمنى بر او عذاب مىدهم . اول آنها از صلب امام حسين ، سيد عبادتكنندگان و زينت اولياى من مىباشد . بعد از او فرزندش كه شبيه جدش احمد است ، محمد باقر را معدن علم و حكمتم قرار دادم . به زودى شكّكنندگان در باره امامت جعفر هلاك مىشوند ( يعنى هر كس امامت امام صادق را شك كند جزو گمراهان است ) هر كس جعفر را رد كند مانند اين است كه سخن حق مرا رد كرده . من جعفر را گرامى خواهم نمود و او را بواسطه احسان و محبت به پيروان و اصحاب و دوستدارانش شاد و مسرور خواهم نمود . و بعد از او براى فرزندش موسى آزمايش كور و تاريك مقدر شده ( يعنى اغلب عمرش را در زندان خواهد گذراند ) . زيرا ريسمان قضاى من قطع نمىشود و حجتم هم مخفى نمىماند . و اولياى من بوسيله جانهاى وفا به عهد ، سيراب مىشوند و هر كس يكى از اينها را انكار كند ، نعمت مرا انكار كرده ( چون وجود امام براى هدايت و جلوگيرى از گمراهى ، بزرگترين نعمت مىباشد ) . و هر كس آيه را از كتاب من تغيير بدهد به من تهمت زده است .
واى بر افترا زنان و كسانى كه هنگام پايان مدت عمر موسى بنده و دوست و برگزيده من ، در بارهء امامت فرزندش على ( امام رضا ) كه ولى و ناصر من مىباشد او را انكار كنند . اين على كسى كه من او را با لباس نبوت پوشاندم ( يعنى جانشين نبوت كردم ) . او را يك عفريت مستكبر مىكشد و در شهرى دفن مىكند كه آن را بنده صالحى بنا كرده است ( منظور شهر مشهد است ) در كنار يك شخص

407