و تحدّثوا حتّى بلغ داود فدعا ربّه أن يرفع ذلك ، ففعل ، ثمّ أوحى الله تعالى إليه :
* ( أَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ ) * بالبيّنات و أضفهم إلى اسمي يحلفون به .
و از محمد بن يحيى از احمد بن محمد از حسين بن سعيد از فضاله بن ايوب از ابان بن عثمان از كسى كه به او خبر داده است از ابو عبد الله عليه السلام نقل كرده كه حضرت فرمود : داود عليه السلام در مناجات خود عرض كرد : خداوندا ، حق را آن طورى كه در نزد خودت است به من نشان بده تا من روى همان حقيقت ميان مردم حكم كنم . خطاب آمد : اى داود ، تو طاقت چنين كارى را ندارى . بعد داود التماس زيادى به خداوند كرد تا خداوند قدرت درك حقيقت را به وى عطا كرد .
فردايش شخصى آمد و شخصى ديگرى را هم همراه خود آورد . و گفت :
اين شخص مال مرا برده است . خداوند به داود وحى فرمود : كه اين شخص مدعى پدر آن شخص مدعى عليه را كشته . پس داود به آن دومى دستور داد كه به قصاص قتل پدرش او را بكشد و مالش را هم ببرد . بعد امام فرمود : مردم بنى اسرائيل از اين قضاوت داود تعجب كردند و با يك ديگر سخن گفتند ، تا بگوش داود هم رسيد . لذا داود از خداوند مسألت نمود اين تكليف را از وى بردارد .
خداوند به داود وحى فرمود كه : فقط در ميان مردم با اتكاء به دلايل و شواهد قضاوت كن . اگر دليلى نبود آنها را موظف كن براى اثبات حقانيت خويش به نام من سوگند بخورند .
7 - و عن عليّ بن إبراهيم عن أبيه عن عليّ بن أسباط عن أبي إسحاق الخراسانيّ عن بعض رجاله ، قال : إنّ الله تعالى أوحى إلى داود عليه السلام : إنّي قد غفرت ذنبك و جعلت عار ذنبك على بني إسرائيل ، قال : كيف ذلك يا ربّ و أنت لا تظلم ؟ قال : إنّهم لم يعاجلوك بالنكرة .
أقول : يجب تأويل هذا الحديث بحمل الذنب على خلاف الأولى ، لقطعيّة

169