خداوند فرمود : آن شخص محمد احمد است كه من نام او را از نام خودم مشتق نمودم . چون نام من محمود است لذا نام او را محمد گذاردم . موسى عرض كرد : خدايا مرا از امت او قرار بده .
خداوند فرمود : اى موسى ، اگر تو مقام و منزلت او را و منزلت اهل بيتش را بشناسى ، جزو امت او هستى . زيرا مثل او و اهل بيتش در ميان مخلوقاتم ، مانند همان باغ در بهشت مىباشد كه نه برگهاى درختانش خشك مىشوند و نه طعم ميوه هايش تغيير مىكند . پس هر كس آنها را بشناسد و به حقوق آنها آگاه باشد من براى آن شخص هنگام جاهل بودن علم به وى مىدهم و هنگام تاريكى نور و قبل از اين كه آن شخص از من چيزى بخواهد ، حاجتش را روا مىكنم و قبل از سؤال هر چه لازم دارد به وى مىدهم .
اى موسى ، دنيا دار عقوبت است كه من آدم را بوسيله ارتكاب گناه به آنجا فرستادم و دنيا را ملعون ساختم و هر چه كه در آن هست آنها هم ملعون هستند ، مگر اين كه از دنيا به خاطر من استفاده كنند ( يعنى نعمتهاى دنيا را براى اين پذيرند كه در راه من انفاق كنند ) .
اى موسى ، بندگان عابد من به ميزان شناخت من از دنيا دورى مىكنند و همچنين از ساير مخلوقات هم دورى مىكنند . ولى مردمان ديگر بواسطه مقدار جهلشان در باره شناخت من متوجه دنيا مىشوند . پس هر كدام از بندگان من دنيا را بزرگ بشمارند ، چشم آنها هميشه فقير است . لكن هر كس دنيا را تحقير كند از آن استفاده مىبرد ( يعنى براى آخرتش ) .
و شيخ صدوق صاحب كتاب عقاب الاعمال ، اين حديث را از پدرش از سعد با همان سند از ابو عبد الله عليه السلام نقل كرده كه حضرت فرمود : خداوند هنگام مناجات به موسى فرمود : دنيا دار عقوبت است و بقيه حديث را هم مانند مضمون بالا ذكر كرده است .
و همچنين در كتاب معانى الاخبار ، آن حديث بالا را با همان سند ذكر كرده

122