معرفة حقّ عليّ و يحرم إنكار حقّه و يستحقّ منكره اللعن و الخيبة ، و تجب طاعة عليّ و تحرم معصيته ، و وجه الاستدلال على ذلك واضح ، و كلَّه من لوازم الإمامة و ملزوماتها ، و هو المطلوب .
باب سيزدهم بيان احاديث قدسى كه از طريق عامه در مورد نص به امامت آمده است خوارزمى در كتاب مناقب از امام محمد بن احمد بن على بن حسين بن شاذان از ابو محمد هارون بن موسى از عبد العزيز بن عبد الله از جعفر بن محمد از عبد الكريم از ابو نصر فيحان عطار از احمد بن محمد بن وليد از ربيع بن جراح از اعمش از ابو وائل از عبد الله بن مسعود از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل كرده كه حضرت فرمود :
وقتى خداوند آدم عليه السلام را خلق كرد و از روحش به وى دميد ، آدم عطسه كرد و گفت : الحمد لله ، خداوند فرمود : بنده‌ام مرا حمد كرد . قسم به عزت و جلالم ، اگر من اراده به خلق دو بنده‌ام نداشتم كه آنها را در دار دنيا خلق كنم . اى آدم ، تو را نمىآفريدم . آدم عليه السلام گفت : خداوندا ، آن دو نفر از نسل من هستند ؟ خداوند فرمود : بلى اى آدم ، سرت را بلند كن و نگاه كن . آدم عليه السلام سرش را بلند كرده ديد در ساق عرش نوشته شده : لا اله الا الله ، محمد نبى الرحمه ، و على مقيم الحجه ، هر كس حق على را بشناسد ، پاك و طاهر است و هر كس حق او را انكار كند ، ملعون و زيان كار مىباشد . من به عزت خود سوگند خورده‌ام كه هر كس به على اطاعت كند او را داخل بهشت نمايم و هر كس به او عصيان كند او را داخل جهنم كنم ، اگر چه به من اطاعت كرده باشد .
مؤلف مىگويد : اين حديث به طور صريح دلالت به اين دارد كه محمد صلى الله عليه و آله

575