حفظ كن به مشيّت خدا و فراموش مكن ان شاء الله تعالى ، پس غشى بر من عارض شد و افتادم ، چون به هوش آمدم فرمود : چگونه مىيابى خود را اى مفضّل ؟
گفتم : به يارى و تقويت و تأييد مولاى خود غنى شدم از كتابى كه نوشته بودم و همه در نزد من چنان حاضر است كه گويا از كف خود مىخوانم . و مولاى خود را حمد و شكر مىگويم چنانچه سزاوار است . پس فرمود : اى مفضّل ! فارغ گردان دل خود را و جمع كن به سوى خود ذهن و عقل و اطمينان خود را و به زودى القا خواهم كرد به سوى تو از علم ملكوت آسمانها و زمين و آنچه خدا خلق كرده است در آنها از عجايب مخلوقات و اصناف ملائكه و صفوف و مقامات و مراتب ايشان تا سدرة المنتهى و ساير خلق از جنيان و آدميان از زمين هفتم و آنچه در زير ثرى است تا آنچه اكنون فرا گرفته اى جز وى از اجزاى آن باشد . هر وقتى كه خواهى برو و بيا با ما مصاحبى و در حفظ و حمايت خدائى و تو را نزد ما مكان بلند هست و دلهاى مؤمنان تو را مىطلبند مانند آن تشنهء كه آب طلب كند و آنچه را به تو وعده دادم از من سؤال مكن تا خود بگويم به تو اى مفضّل .
مفضّل گفت : پس برگشتم از نزد مولاى خود با نعمتى و كرامتى كه هيچ كس با چنين حالى بر نگشته بود . [1]

[1] . مرحوم علامه مجلسى در بحار ج 3 ، ص 151 ، در فراز پايان حديث مىنويسد : برخى از فقرات حديث اشاره به تجرد نفس دارند ( خداوند و حجتهاى او - صلوات اللَّه عليهم اجمعين - حقيقت را بهتر ) مىدانند . استاد علامه طباطبائى در تعليقه مىافزايند : بلكه حديث ، اشاره به وجود مجردهايى ، غير از نفس مجرد دارد ، چنان كه فرمود : « و كذلك الامور الروحانية اللطيفة » و از همين تعبير استفاده مىشود كه توصيف چيزى به روحانى و لطيف در انبار ، مشعر بر تجرد آن است .

231