سامعه مىرساند و مردم در تمام روز و بعضى از شب در حوائج و معاملات خود سخن مىگويند ، اگر اين سخن در هوا مىماند ، چنانچه اثر كتابت در كاغذ مىماند هر آينه عالم پر مىشد از صدا و كار بر مردم دشوار مىشد و محتاج مىشدند كه هوا را تازه كنند مانند كاغذى كه نوشته شد بايد كاغذ ديگر را تحصيل كنند و زياده از آن احتياج مىشد زيرا كه آنچه ترك مىكنند و نمىنويسند بسيار زياده است از آنچه مىنويسند ، پس خلَّاق حكيم اين هوا را كاغذ لطيف پنهانى گردانيده كه حامل سخن مىشود به قدر حاجت و باز محو مىشود از اثر سخن و صاف و خالص مىماند براى سخن ديگر و كهنه و ضايع نمىشود .
و همين نسيم كه او را هوا مىنامند بس است براى عبرت تو اگر تفكَّر كنى در مصالح آن ، به درستى كه حيات بدنها به آن است كه در جوف استنشاقش سبب زندگى است و از خارج مباشرتش بدن را به اصلاح مىآورد و صداها را از راه‌هاى دور حامل مىشود و مىرساند و بوهاى خوش را به شامه مىرساند . نمىبينى كه از هر طرف كه باد از آن طرف مىآيد بوى خوش و صدا از آن طرف بيشتر مىرسد و حامل اين سرما و گرما كه هر يك موجب صلاح عالمند هوا است و بادها كه مىوزد و هوا حادث مىشود و باد باعث ترويج بدنها است و ابرها را از موضعى به موضعى مىبرد و بر يك ديگر مىچسباند كه همهء افق را فرا گيرد و بعد از باران باد ابر را از هم مىپاشد و درختها را آبستن مىگرداند و آبها را سرد مىكند و كشتىها را جارى مىسازد و

178