ديصانى [1] و عبد الملك بصرى و جمعى ديگر پيدا شده بودند كه ايشان را به آنچه فرموده منكوب سازد ) نيست كه البته اگر از كسانى نباشد كه خدا در بارهء آنها فرمود :
* ( ( وَلَوْ أَنَّنا نَزَّلْنا إِلَيْهِمُ الْمَلائِكَةَ وَكَلَّمَهُمُ الْمَوْتى وَحَشَرْنا عَلَيْهِمْ كُلَّ شَيْءٍ قُبُلًا ما كانُوا لِيُؤْمِنُوا ) * . [2] يعنى : ( اشخاصى هستند كه نفوس خبيثه دارند كه اگر ملائكه از آسمان بر ايشان نازل گردد ، و مردگان از قبرها بيرون آمده با ايشان سخن گويند ، و هر چه هست به زبان آمده و به ايشان بگويند كه ايمان به صانع عالم بياوريد حاضر نيستند ايمان بياورند ) .
خواه ناخواه با ديدن و خواندن اين كتاب اعتراف به وجود صانع حكيم قادر لطيف عليم خبيرى خواهد نمود و گذشته از آن كه آن حضرت به مفضل تعليم نمود كه با مطالب اين كتاب آن دهرىها را مفحم و مجاب نمايد خودش در چند مجلس ايشان را منكوب فرمود . و نيز فرمايشات ديگر داشته كه ثابت مىكند به اهل عالم غير از وجود صانع حقانيت اصل اسلام و از فرق آن اماميه شيعه اثنى عشريه را كه چون مطالبى فرموده كه محال است غير از كسى كه با مبدأ اتصال داشته باشد آن مطالب را بگويد .

[1] . قاضى عبد الجبار در كتاب المغنى ، ج 5 ص 59 او را از رؤساى ثنويه قلمداد كرده و ابن نديم در فهرست ، ص 338 او را از مانويه برشمرده است .
[2] . سوره انعام ، آيه 111 .

14