مىشد و ازليّت بر ذات او صدق نمىنمود ، و ديگر براى خالق جز معناى مخلوق بودن چيزى بجاى نمىماند .
اگر پشتى براى او فرض شود همانا جلو و پيش نيز براى او فرض خواهد شد و اگر درخواست تماميّت براى او شود نقصان گريبانگير او خواهد گشت .
چگونه سزاوار معناى ازليّت مىشود آن كس كه حدوث نسبت به او ممتنع نيست ؟
و چگونه اشياء را ايجاد مىكند آن كس كه خود از آفريده شدن امتناع ندارد ؟ اگر معانى و صفات مخلوقين به او تعلَّق گيرد هر آينه نشانهء مصنوع در او بر پا شود ، و در اين صورت بجاى اينكه چيزى بر وجود او دليل باشد خودش دليل بر وجود ديگرى خواهد شد . در گفتار محال و خلاف حقّ حجّت و دليلى وجود ندارد ، و پرسش از چنين سخنى پاسخى نخواهد داشت . معبودى جز الله نيست كه بلند مرتبه و بزرگ است [ و درود خداوند بر محمد پيامبر و آل پاكش باد ] .
5 - محمّد بن عبد الله مأمونى گويد : پدرم اين اشعار را از قول مأمون برايم خواند : ( ترجمهء اشعار ) :
« با صبر ، تمام ناخوشاينديهاى روزگار را دور ساز ، شايد روزى فرا رسد كه هرگز ناخوشايندى نبينى » .
« چه بسا جوانى كه روى خود بپوشاند و ديده ها ميل بدايدار او داشته باشند ، در حالى كه او بسى بد چهره و زشتروست » .

287