است ، زيرا كه مال مجتمع از حلال و حرام در دنيا در معرض زوال و فنا و در مآل گاه باعث وبال بلكه موجب عذاب و نكال است ليكن رحمت لا يزال باقى و بىزوال است .
باز آن ستودهء حضرت اله رو بسوى آن گمراه نموده گفت : اى عبد الله آن چه گفتى كه « * ( لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّى تَفْجُرَ لَنا مِنَ الأَرْضِ يَنْبُوعاً ) * » تفسير اين آيه مكرمه سابقا مذكور شد ، خلاصهء كلام آنكه :
اى عبد الله آنچه تو مذكور ساختى و بر حضرت رسول اقتراح نمودى و از رأى خود سخنان بىبنيان بسيار بيان كردى ، از آن جمله يكى آنست كه گفتى : اى محمد آنچه من از تو سؤال كردم اگر تو جميع ملتمسات و مدعيات مرا بانجاح مقرون گردانى هيچ يك آنها برهان نبوت و حجت رسالت تو نميشود ، اگر مطلب تو از اين مقالات فاسده و كلمات باطله ايذا كردن يا غمگين ساختن من باشد بدان و آگاه باش كه ذات رسول خداى عز و جل ارفع و اجل و اتم و اكمل از آن است كه متأذى و مغموم بجهل جاهلان و متألم و مهموم از كلام جمعى نادان گشته بر ايشان سخنان غير حجت و برهان بيان كند .
و ديگر از آن جمله تو اى عبد الله مطالبه چيزى نمودى كه اگر تو بانجاح مقاصد و مرام خود ممتاز مىشدى البته هلاك تو در آن بودى .
اى عبد الله حضرت الله متعال ما انبيا را رحمة للعالمين گردانيد بر ما لازم است كه بر جميع عالميان از انس و جان مهربان بوده با غاية رطب اللسان و عذب البيان با خلقان سخنان گوئيم و آنچه براى اهل لجاج و خلاف بيان كنيم برهان و احتجاج باشد و هر چند آنان بسخنان ملايم ملايم نگردند و پيوسته بلوم لايم يا از استماع كلام جمعى از كفار ناملايم ناملايم باشند ما را مناسب و لايق و جدير موافق آنست كه ايشان را بنصايح و مواعظ متعظ گردانيده بطريق مستقيم دلالت نموده تا تابع دين قويم گرداند و از منهج سلوك

94