نشود و آن ملك را احتياج تمام به آن چيز درويش باشد ؛ يا آن كه آن پادشاه محتاج بخدمت آن فقير باشد كه پادشاه و ساير خدم و حشم مهياى آن خدمت نباشند و از چاكران هيچ احدى نتواند كه آن ملك را از خدمت آن فقير مستغنى گردانند و محتاج آن فقير نگردانند ؛ يا باب از علم و حكمت آن فقير كه پادشاه محتاج باشد كه استفاده از آن فقير نمايد و فقير نيز محتاج بمال پادشاه است ، پس پادشاه محتاج فقير و فقير محتاج پادشاه باشد .
پادشاه را به نوعى كه سابقا مذكور شد نرسد كه گويد چرا ايزد متعال علم و كمال آن فقير بىمال را بجاه و جلال من جمع ننمود و مرا باعطاى علم و كمال و جاه و مال صاحب شوكت و اقبال نفرمود و آن فقير را نيز جايز و سزاوار نيست كه گويد چرا واهب اكرم به رأى و علم و آنچه من متصرف آنم از فنون علوم و حكم علو مال و ملك فلان حاكم را به آن جمع و ضم و مرا ذى خدم و حشم ننمود و ما را من جميع الوجوه مستغنى نگردانيد .
بعد از آن حضرت رسول ايزد منان تلاوت اين آيه مباركه قرآن بر آن طايفه نادان نمود كه « * ( وَرَفَعْنا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجاتٍ لِيَتَّخِذَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً سُخْرِيًّا وَرَحْمَتُ رَبِّكَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ ) * » [1] .
تفسير آيهء وافى هدايه آنست كه يا محمد ما رفع درجات بعضى فوق درجات بعض ديگر گردانيديم و جميع خلايق را بر يك و تيره و نسق نكرديم ، زيرا كه ما به حال همهء برايا عالم و واقفيم ، هر كسى را به آن چه لايق و بحال او مستحسن و مطابق باشد احسان و اعطا نمائيم تا بعضى را بر بعضى ديگر تفوق رسد و استهزا و تذليل كسى كه لايق باشد توانند كرد .
اما اى محمد رحمت حضرت عزت بسيار بسيار است بهتر از مال و زخارف دنيا

[1] سورة الزخرف : 32

93