طريق عبوديت احديت و اختيار خدمت واحد صمديت بطىء و كاهل و در اعزاز ملت و آئين ساهى و غافل بود مهيمن اكبر او را در نظر نيارد و آن را كه چنين حال صعب باشد هر چند صاحب مال و حال بود ايزد متعال نظر بملك و مال او ننمايد زيرا كه اين مال و حال از مزيد تفضل واهب ذو الجلال است و هيچ احدى از بندگان واحد واجب را بر او قدت ؟ ؟ ؟ و ضربت لا ريب نيست و نرسد كه گويد كه هر گاه حضرت اله فلان بتفضل ملك و جاه از عبد ديگر ممتاز و مستثنى گردد بايد كه ايضا از روى كرم و تفضل او را بشرف رتبهء نبوت و درجه رسالت مشرف و مكمل گرداند ، زيرا كه هيچ احدى را اكراه حضرت بر خلاف مراد الله تعالى و مدعى و الزام واحد علام بر تفضل و اكرام هر يك از انام جايز و با نظام نيست ، بجهت آنكه تفضل حضرت خالق نسبت بآن در سابق بهمان اعطاء نعم لايق بود نه تفضلات و عطيات ديگر ، زيرا كه واحد داور هر بشر را بهر چه سزاوار درخور بود عطا و احسان نمود و هر چه تقاضاى عدل و حكمت او بود معمول فرمود .
اى عبد الله نمىبينى كه حضرت غنى اكبر يكى را غنى و كريه منظر و ديگرى را فقير و خوش منظر و ثالث را شريف و فقير ابتر و رابع را غنى ليك فرومايه‌تر گردانيد و جميع انام را واهب علام بيك وتيره و بيك انجام انصرام نگردانيد ؛ پس غنى را جايز و روا نيست كه گويد چرا واجب تعالى جمال فلان را بمال من اضافه ننمود و مرا باعطا و احسان اين دو چيز سرافراز و ممتاز نگردانيد ، و ايضا صاحب جمال را رخصت در هيچ حال نيست كه اعتراض بحضرت ذو الجلال نمايد كه چرا واهب بىمثال ملك و مال فلان را بجمال من نفزود و مرا بآن وسيله غنى و بىنياز ننمود ، و همچنين شريف را جايز و مستحسن نيست كه گويد چرا عليم دانا مال فلان را اضافه نگردانيد بشرافت من و وضيع را نيز تجويز ننمودند كه اعتراض بحضرت خالق الجواهر و الاعراض نمايد كه چرا حضرت آفريدگار مرا فرو مايه و خوار اهل روزگار داشته و شرف و اعتبار فلانى را بمن ارزانى نداشته

91