فلهذا هيچ احدى از انبيا و رسولان و علما بلكه ساير خلقان قائل باين كلام تزييف بىبنيان نشدند مگر يهودان نادان شما كه قائل بنوت عزير عليه السّلام شدند ، اگر از بنوت اراده همان معنى ظاهر كه در دنيا مشاهده جميع خلق الله تعالى ميگردد از ولايت امهات بعد از وطى آبا با نسوان ايشان نمودند و گويند كه عزير باين نوع تولد از حضرت احد يافته بتحقيق و يقين هر كه از شما قائل بقول چنين گردد او از سلسله مسلمين بيرون رفته در ربقهء كفره ملاعين داخل و منخرط گردد زيرا كه تشبه ايزد تعالى بساير برايا نموديد و صفات محدثين بر ذات رب العالمين واجب و لازم ساختيد ، پس بر شما لازم گردد كه اعتقاد كنيد در باب خلاق العباد كه او مخلوق و محدث باشد و بجهت او خالق و صانع مقرر داريد كه او مصنوع و مبتدع و مخلوق و مخترع آنها باشد ، و بنا بر اعتقاد شما لازم گردد كه حضرت خالق كه عزير پيغمبر پسر او بود او نيز بنا بر قول ناپسند شما مخلوق ديگر باشد نعوذ با لله من هذه الآراء تعالى الله عن ذلك علوا كبيرا .
يهودان بعد از استماع كلام در نظام صدق التيام حضرت رسول انام عليه الصلاة و السّلام گفتند : يا محمد ما از بنوت ارادهء معنى تولد از امهات بعد دخول و ملاقات آباء ننموديم ، چه اگر نسبت تولد چنين بحضرت رب العالمين واقع شود بىشبهه بيقين بنوعى كه شما حقيقت آن را بدلائل و براهين واضح و مبين نموديد سبب كفر است و قائل آن كافر گردد ، ليكن يهودان ما ميگويند كه حضرت عزير بنا بر عزت و كرامتى كه حضرت رب العزت نسبت بآن حضرت بعمل آورد او را پسر گفت ، بنا بر آن معنى او پسر خداست هر چند در آنجا دلالت نسبى و بنوت حسبى نباشد ، چنانچه علماى وقت ما در محاورات كسى را كه اراده اكرام او كنند يا خواهند كه غير ولد صلبى خود را از روى دوستى و عزت بمنزله فرزند داشته باشند در هنگام مكالمه با او گويند اى پسر من يا فلانى تو فرزند منى .
جمعى از امثال اين كلمات گويند اقوال آنها مبتنى و محتوى بر اثبات ولادت

45