و درود حضرت پيغمبر گفت : اى معشر انصار و مهاجر مرا بر كسى كه به نيروى او سيد المرسلين مستسعد و بهره‌مند گرديد تا آنكه ايزد قادر حقيقت دين مبين برو بين و ظاهر كرد برترى مىدهيد بدانيد آن كس محجوب و ممنوع از والى ولايت نگردد .
اما جمعى كه اظهار ايمان را ذلت دانند و اسرار نفاق را علت غائى اتفاق و شيوهء مودت و طريقه محبت و وفاق شمرند .
امثال اين طايفه عصيه شيطان و جماعت اهل طغيان بر من چنان گمان ميبرند كه من دعوى افضليت از على مينمايم .
من چون اين دعوى بىمعنى توانم نمود و اين سخن بىسر و بن توانم گفت كه از طريقه عقل و خرد دور و از شيوه ارباب معرفت مهجور است .
زيرا كه مرا سابقه على عليه السّلام و قربت و خصوصيت او بحضرت رسالت صلى الله عليه و آله و سلم نيست و نيز على از موحدان ايزد سبحان و من در آن زمان از ملحدان و كافران بودم و على بندگى حضرت معبود نمود پيش از آنكه من عبادت و طاعت رب العزت نمايم .
و او بموالات و دوستى حضرت رسول موصوف بود و من بعداوت و شقاوت از حضرت مشهور و معروف على عليه السّلام بيعت گرفت بر من بساعت چند بر بندگى رب العلى و مبايعت رسول مجتبى كه اگر ثواب تمامى آن ساعات از من منقطع گردد هرگز من پيرامون سعادت آن ساعت نتوانيم گرديد بلكه بگرد آن نتوانم رسيد .
و الله بخداى عالم قسم است كه ابن ابى طالب از حضرت رب العزت فايز است بمودت و محبت و از حضرت نبى الرحمه بقربت كه هيچ احدى از امت را آن رابطه محبت الهى و آن علاقه قرابتى حضرت رسالت پناهى بآن مرتبه عليه ممكن و ميسر نيست .
در قوت ايمان ، على عليه السّلام بدرجه ايست كه امت اولين و جماعت آخرين را دعوى

368