زيرا كه در اول عنوان آن مكتوب فرموديد كه من خليفه رسول مهيمنم و ثانيا قلمى نموديد كه من خليفه حضرت ذو المننم و ثالثا مذكور كرديد كه جميع مردم به خلافت من راضى گشتند و مرا بامامت خود برداشتند .
ازين بيان تو ظاهر و عيان است كه اين امر بتو مشتبه و ملتبس است بايد كه در كارى كه ترا خروج و ادبار از آن صعب و دشوار باشد پيرامون آن امر نگردى تا از شئامت آن در دنيا و در عقبى متحير مقضى بندامت و ضرر نشوى و يقين اين حركت منتهى و مؤدى گرداند ترا بملامت از تسلط نفس لوامه در روز قيامت .
بدان و آگاه باش كه جميع امور دنيا را مداخل بسيار و مخارج بيشمار است و خود ميدانى كه از تو اولى بامر و كار بحكم خداى غفار و رسول مختار كيست .
بايد كه مراقب حضرت ايزد واهب گردى عالم و قادر را پيش نظر دارى زيرا كه اگر چه پروردگار غنى را نمىبينى اما واحد صمد ترا مىبيند .
البته اين كار بصاحب آن واگذار و خود را در روز شمار خاسر و شرمنده مدار كه سياهروئى در نزد حضرت جبار بغايت صعب و دشوار و موجب ياس و حرمان بسيار است و ترك اين مهم بتو اليوم سبك و آسانتر از روز حساب و ميزان است و السلام .
ذكر بيان اقرار ابو بكر بر افضليت على ( ع ) از عامر شعبى مروى است و او از عروة و او از پدر خود زبير و او از پدرش عوام روايت ميكند كه چون امر خلافت به ابو بكر استقامت يافت و امامتش استقرار و استحكام تمام پذيرفت منافقان زبان طعن و جحود بر ابو بكر گشودند و گفتند كه ابو بكر بوسيله خلافت كه تقديم بامداد و اعانت ساير امت بر على كرد امروز دعوى مينمايد كه من بر على عليه السّلام افضل و باين مكان خلافت اولى و احق و احرى و اليقم .
چون اين خبر بسمع ابا بكر رسيد بغايت آزرده خاطر گرديد روزى در محضر اكثر انصار و مهاجر بمنبر حضرت سيد البشر برآمد و بعد از حمد خداى اكبر و نعت

367