مصنف كتاب شيخ ابو على الطبرسى رحمه الله ميگويد كه درين معنى در باب ائمة الابرار روايت بغايت بسيار و متواتر بيشمار است و از كثرت اخبار هيچ احدى را قدرت احصاء و شمار نيست ليكن من چندى از آن احاديث و اخبار صدق آثار بجهت جلاء ابصار ابرار و از جهت شفاى صدور محبان اخيار و هدايت و ارشاد جماعت منصف نيكو كردار بيان و اظهار كردم .
ذكر بيان طرفى از لجاج و احتجاج كه بعد از وفات نبى الوهاب در باب خلافت آنكه مستحق آن بود و در باب آنكه مستحق نبود و اشاره بانكار تأخير مبايعت حضرت امير المؤمنين ( ع ) و اظهار كيد قبل از وفات آن حضرت و بعد از آن ابى المفضل محمد بن عبد الله الشيبانى باسناد صحيح خود از جميع رجال كه همه آنها ثقه و صحيح القولند روايت ميكند كه حضرت سيد البريات در ايام مرض كه در همان اوقات وفات يافته روزى بجهت اداى صلاة از دولتخانه با سعادت و اقبال متوجه مسجد النبى عليه صلوات الملك المتعال گرديد ليكن چون بسبب اشتداد تب در غايت ضعف و مضطرب بود تكيه به ابو الفضل عباس بن عبد المطلب و ثوبان مولى آل نبى ايزد واهب نموده بواسطه بندگى و نماز مهيمن كارساز از منزل مبارك بيرون آمد .
و اين همان نماز است كه آن رسول عز و جل در مرتبه اول تب و ضعف آن حضرت از مرتبه شدت و ضعف گذشته بود و در خود گمان آنقدر قدرت كه اقامت بران تواند نمود نداشت .
لهذا اراده تخلف از آن نماز با جماعت نمود اما چون بعضى كلمات كه موافق مزاج آن نبى صاحب المعراج نبود از اصحاب و حضار آن محفل رضوان مآب استماع نمود بىتاب شده متحمل مشقت بسيار و مشتغل آزار بيشمار گشته از منزل مبارك بواسطه نماز و بندگى ايزد تعالى و تبارك بمسجد آمده بعد از اداى دوگانه بجهت واهب يگانه و نصايح محبانه باصحاب و بيگانه متوجه دولتخانه كه جنت با تمامى زيب و زينت

265