در تفاسير از ائمة المعصومين عليهم السّلام نقل كردند كه حضرت نبى متعال فرمود كه حضرت لا يزال درين آيه اراده على كرد در همه حال و حافظ و معين او است در جميع احوال .
و حضرت جبار مرا تأكيد بسيار در باب تبليغ امامت آن امام الاخيار و الاشرار نمود و حكم فرمود كه تبليغ ولايت على ( ع ) بخلايق در همين وقت نمائى و اصلا تأخير مفرماى و من از امين وحى ايزد تعالى جبرئيل عليه السّلام و الدعا التماس و استدعا نمودم كه بحضرت ارحم الراحمين عرض نمايد تا مرا در باب تبليغ امر على عليه السّلام معذور دارد زيرا كه مرا كثرت منافقان و قلت متقيان و شقاق اهل طغيان واضح و عيانست و عالمم بفساد و دغلى مفسدان و مكر و فريب سخره‌كنندگان باسلام و ايمان كه ايزد منان بيان احوال اضلال آن منافقان در قرآن لازم الاذعان مىنمايد چنانچه ميفرمايد كه :
« * ( يَقُولُونَ بِأَلْسِنَتِهِمْ ما لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ ) * * ( وَتَحْسَبُونَه هَيِّناً وَهُوَ عِنْدَ الله عَظِيمٌ ) * » .
معنى آيه و الله اعلم بالبداية و النهاية آنست كه جمع مقر بكلمه طيبه باشند و بزبان اظهار اخلاص بندگى ايزد تعالى مينمايند اما در دلهاى ايشان اثرى از آن چيزها كه بر زبان جارى و عيان ميكنند موجود نيست بلكه در ضماير و خواطر آن منافقان بغير مكر و فريب و خدعه و ريب امر ديگر موجود نيست .
چه آن طايفه و خيم العاقبة اين مقدمات را سهل و آسان دانسته بغايت حقير شمرده اما آنها در نزد مهيمن منان بسيار بسيار عظيم و گرانست و آن جماعت اگر چه بظاهر بصفت اسلام و ايمان موصوف ليكن بباطن تمرد و طغيان و عداوت منعوت و بكفران مشعوفاند و از آن اشرار چند مرتبه ايذا و آزار بمن رسيد تا آنكه زهر در خورد من كردند و زعم ايشان چنان بود كه من هميشه مسموم خواهم بود تا آنكه ايزد حضرت معبود مرا از حال ايشان در قرآن اخبار و اعلان نمود چنانچه فرمود كه « * ( وَمِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ وَيَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَيْرٍ لَكُمْ ) * »

222