ليكن اولى و انسب مسافرت تو اى اشرف دودمان لؤى بن غالب از مدينه و استقامت على بن ابى طالب در آن بلده با سكينه است زيرا كه من كه حضرت مهيمنم على را يكى از آن دو نفر ميدانم كه اطاعت من از روى صدق و اخلاص نمودند و هيچ احدى را بجلال و بزرگى و كثرت ثواب اين دو نفر محمد و على نميدانم .
چون رسول بيچون بحكم خداى تعالى آن ولى الله را در مدينه گذاشت و خود با اصحاب راه تبوك برداشت منافقان در شأن عاليشان على عليه السّلام سخنان فراوان گفتند چنانچه ميگفتند حضرت رسول از على خاطر ملول است بلكه رسول بيچون مرافقت على را با خود در طريق سفر ميمون نميداند و از مصاحبت على كراهيت دارد .
همان كه سيد الانام با اقبال و سعادت از مدينه بيرون رفت در آن وقت آن كفره فجره فرصت يافته در جميع محافل و مقام بتكرار آن كلام كذب التيام اشتغال داشتند و چون سخنان آن لئام بسمع امير المؤمنين عليه السّلام رسيد تاب مقالات فاسدهء آن عوام نياورده ، بناء على هذا در عقب حضرت نبى الواهب از شهر مدينه بيرون رفته بسعى تمام در طريق در سلك رفقاى آن نبى الشفيق رفيق شده ملحق مستسعد آن ركاب ظفر انتساب گرديد و آنچه از اصحاب نفاق و ارباب شقاق استماع نموده بود بسمع شريف سيد الأنبياء رسانيد .
آن حضرت فرمود : يا على چه چيز تو را در استقرار و اطمينان مدينه و توطن آن مكان مانع است ؟
على عليه السّلام گفت : يا سيد الرسل حكم شما بنا بر امر عز و جل مطاع و بنده مطيع است اما چون از آن قوم زبون چنين و چنين شنيدم خواستم كه معروض راى فيض اقتضاى شما گردانم .
رسول صلى الله عليه و آله و سلَّم فرمود : يا على تو راضى نيستى كه در نزد من مانند هارون در نزد موسى باشى و چنانچه وصى و جانشين و نايب مناب و قائم مقام موسى بود تو در نزد من برادر و ابن عم و داماد و نائب مناب و قائم مقام من باشى الا آنكه بعد از من پيغمبرى

187