خداوند چون او را به آسمان بالا برد قدرت بينايى و ديدش را قوى گردانيد ، تا آنجا كه ابراهيم بر زمين و بر اعمال ظاهر و پنهان مردم مطَّلع گرديد . در پى آن به مرد و زنى نگريست كه مرتكب عمل فحشا بودند . با ديدن اين صحنه بر آن دو نفرين كرده و در دم هلاك شدند . سپس همين ماجرا تا سه بار براى افراد مختلفى رخ داد و او نيز نفرين نموده و هلاك شدند ، در اين هنگام خداوند به او وحى فرمود كه : « اى ابراهيم دست از نفرين كردن بندگانم بردار ! زيرا من پروردگارى مهربان و بخشاينده و حليم هستم ، گناه بندگانم ضررى بحال من ندارد همچنان كه طاعتشان مرا سودى نمىرساند ، و من آنان را براى تشفّى خاطر مجازات نمىكنم ، پس خود را در نفرين نمودن بندگانم نگه دار ، زيرا [ وظيفهء تو فقط انذار است و ] مرا در حكومت و سلطنت جهان شريكى نيست ، و هر گونه اختيار بندگان و جهانيان در دست من است ، و عاقبت بندگان گنهكارم از سه حال خارج نيست :
يا توبه كرده و من مىپذيرم و گناهانشان را بخشيده و آن را مىپوشانم .
و يا بسبب نسل مؤمنى كه در آينده از آنان بوجود مىآيد عذابم را از ايشان باز مىدارم ، و والدين كافرشان را مهلت مىدهم . و همين كه آن نسل از اصلابشان خارج شود آنان را عذاب نموده و مشمول گرفتارى و بلايم مىسازم .
و در غير آن دو گروه ، اگر بنده اى مرتكب گناه شود ، در دنيا از عذابش صرف نظر كرده و او را بعذاب سخت و آتش سوزان قيامت وامىگذارم . كه قهر و عذاب من باندازهء

60