و به فضل تمام اوصياء و حجّتهاى زمين پس از او اقرار كرده ، و به فضل شيعيان وصىّ او از مردان و زنان مؤمن معترف شدند ، همانها كه منقاد و فرمانبر أهل فضيلت بوده و كوچكترين استكبارى از فرمانشان نكردند ، و در آن مكان به حال تمام مطيعان و نافرمانان از امّت خود ؛ و ساير پيشينيان از امّتهاى گذشته و آينده همه و همه پى برده و همه را شناخت .
و امّا لغزش و خطاهاى انبياء كه در قرآن مذكور است ، و نيز خطاياى افرادى كه به ظاهر جرمشان از انبياء بزرگتر است ولى بصورت ضمير و مكتوب از آنان نام برده شد ، همه و همه از بهترين دلائل بر حكمت خيره كنندهء خداوند عزّ و جلّ ، و قدرت قاهره و عزّت ظاهرهء او است ، زيرا حضرت حقّ نيك بدين نكته واقف بود كه براهين انبياء در قلب و سينه‌هاى امّتهاى ايشان به غايت بزرگ و گرانست ، به همين خاطر برخى آنان را به خدايى عبادت كنند ، مانند كار نصارى نسبت به عيسى بن مريم ، بدين جهت اين اشارات را دليل بر تخلَّف ايشان از كمالى قرار داده كه معبود نشوند ، آيا اين آيه را در وصف عيسى كه در بارهء او و مادرش آمده نشنيده اى كه : * ( كانا يَأْكُلانِ الطَّعامَ ) * ، يعنى هر كه غذا تناول كند ناگزير از دفع است ، و هر كه دفع كند از مقامى كه نصارى براى عيسى قائلند دور است ، پس نام انبياء را از سر

552