و اينها را خداوند به پيامبرش در اين آيه فرموده كه : * ( فَلا وَرَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لا يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيماً ) * ، و در اين فرموده كه : * ( وَما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِه الرُّسُلُ أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقابِكُمْ ) * ، و همچون اين آيه كه : * ( لَتَرْكَبُنَّ طَبَقاً عَنْ طَبَقٍ ) * ، يعنى راه همان امّتهاى سابق در خيانت به اوصياء پس از انبياء را پيش خواهيد گرفت ، و از اين موارد در قرآن بسيار است ، و اين سرانجام كار بر رسول خدا صلَّى الله عليه و آله بسى گران آمد ، و چون خداوند ، عالم به ضمير او بود در اين آيه خطاب به او فرمود : * ( فَلا تَذْهَبْ نَفْسُكَ عَلَيْهِمْ حَسَراتٍ ) * ، و * ( فَلا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرِينَ ) * .
و امّا آيهء : * ( وَسْئَلْ مَنْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رُسُلِنا ) * ، از جمله دلائل و براهينى است كه خداوند فقط به پيامبر مرحمت و عنايت نموده ، و حجّت او را بر سائر مردمان واجب ساخته ، زيرا كه چون حضرت حقّ آن رسول را خاتم انبياء گردانيد ، و رسول به تمام امّتها و ملل قرار داد او را به صعود در آسمان هنگام معراج مخصوص داشته و در آن روز تمام انبياء را برايش جمع نمود ، و آن حضرت به تمام مأموريت ايشان و تكاليفشان از حمل عزائم و آيات و براهين الهى بر همه واقف و آگاه شد ، و تمام ايشان به فضل و برترى او اعتراف نموده ،

551