حضرت عليه السّلام فرمود : همين طور است ، ولى حضرت محمّد صلَّى الله عليه و آله در راه خدا صبر و شكيب نموده و زمانى كه مورد تكذيب و طرد قوم خود قرار گرفت و حتّى زمانى كه او را با سنگ زدند قوم خود را معذور داشت ، و هنگامى كه أبو لهب با بىشرمى به پاى مبارك آن حضرت در بالاى كوه زنجير بست ، وقتى از سوى قوم اين گونه مشقّت و زحمت به پيامبر رسيد خداوند به « جائيل » فرشتهء كوه وحى فرمود : كوه را بشكاف كه در تحت امر محمّد باشى ، جائيل نيز نزد آن حضرت حاضر شده و گفت من تحت فرمان شمايم اگر بفرمايى كوه را بر سر اين قوم فرو آورده و همه را از دم هلاك خواهم كرد ! ولى رسول خدا صلَّى الله عليه و آله فرمود : من به رحمت عالميان مبعوث شده‌ام و دعاى شبانه روز من اين است كه خدايا امّتم را هدايت فرما زيرا آنان نمىدانند . واى بر تو اى يهودى ! حضرت نوح عليه السّلام وقتى شاهد غرق شدن قوم خود بود تنها به رقّت فاميلى اظهار نموده و گفت : * ( رَبِّ إِنَّ ابْنِي مِنْ أَهْلِي ) * و خداوند فرمود : * ( إِنَّه لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ إِنَّه عَمَلٌ غَيْرُ صالِحٍ ) * و با اين فرمايش خواست او را تسلَّى دهد ، ولى حضرت محمّد صلَّى الله عليه و آله وقتى معاندهء قوم بر او بالا گرفته و كار به شمشير كشيد رقّت فاميلى بر او غلبه نكرده و به ديد رحمت به آنان نظر نكرد .

463