چه اينكه هر صفتى گواهى مىدهد كه غير از موصوف است و هر موصوفى شهادت مىدهد كه غير از صفت است ، آن كس كه خداى را به صفتى وصف كند وى را به چيزى مقرون دانسته ، و آن كس كه وى را مقرون به چيزى قرار دهد ، تعدّد در ذات او قائل شده ، و هر كس تعدّد در ذات او قائل شود ، اجزايى براى او تصوّر كرده ، و هر كس اجزايى براى او قائل شود وى را نشناخته است .
و كسى كه او را نشناسد بسوى او اشاره مىكند ، و هر كس به سويش اشاره كند ، برايش حدّى تعيين كرده ، و آنكه او را محدود بداند وى را به شمارش آورده و آن كس كه بگويد : خدا در كجا است ؟ وى را در ضمن چيزى تصوّر كرده ، و هر كس بپرسد بر روى چه قرار دارد ؟ جايى را از او خالى دانسته ، همواره بوده است و از چيزى به وجود نيامده ، و وجودى است كه سابقهء عدم براى او نيست ، با همه چيز هست امّا نه اينكه قرين آن باشد ، و مغاير با همه چيز است ، امّا نه اينكه از آن بيگانه و جدا باشد ، انجام دهنده است ، امّا نه به آن معنى كه حركات و ابزارى داشته باشد ، بينا است حتّى در آن زمانى كه موجود قابل رؤيتى وجود نداشت ، تنها است زيرا كسى وجود نداشته تا به او انس گيرد ، و از فقدانش ترسان و ناراحت شود . پروردگار متعال خلق را ايجاد نمود و بدون نياز به انديشه ، و فكر و استفاده از تجربه ، آفرينش را آغاز كرد ، و بىآنكه حركتى ايجاد كند و تصميم آميخته با اضطرابى در او راه داشته باشد ، جهان را ايجاد نمود ، پديد آمدن هر يك از موجودات را به وقت مناسب خود موكول ساخت و در ميان موجودات ، با طبايع متضادّ هماهنگى برقرار نموده و در هر كدام ؛ طبيعت و غريزهء مخصوص به خودشان آفريد ، و آن غرايز را ملازم و همراه آنها گردانيد ،

433