فرمود : آيهء : « آن پيامبران ، برخىشان را بر برخى برترى داديم ؛ از ايشان فردى بود كه خدا با وى سخن گفت ، و برخىشان را پايه‌ها بالا برد ؛ و عيسى پسر مريم را حجّتها و نشانه‌هاى روشن داديم و او را به روح القدس ( جبرئيل ) نيرومند گردانيديم ، و اگر خدا مىخواست آنان كه پس از ايشان بودند بعد از آنكه نشانه‌هاى روشن به آنان رسيد با يك ديگر پيكار نمىكردند ، و ليكن اختلاف كردند ، از آنان فردى بود كه ايمان داشت و فردى بود كه كافر شد ؛ و اگر خدا مىخواست با هم پيكار نمىكردند و ليكن خدا آنچه خواهد مىكند - بقره : 253 » ، پس مراد از اهل ايمان در آيه مائيم و كافران دشمنان و مخالفين ما را تشكيل مىدهند . پس آن مرد گفت : به خداى كعبه كه اين مردم كافر شدند .
سپس بر آنان يورش برده تا به شهادت رسيد - رضوان الله عليه - .
85 - و از مبارك بن فضاله از مردى كه نامش را برده نقل است كه گفت : پس از جنگ جمل مردى نزد حضرت أمير عليه السّلام آمده و گفت : اى أمير مؤمنان ، در اين واقعه متوجّه امرى شدم كه از شدّت ترس روح از بدنم خارج و جسدم زايل و تباه گشته ، و جانم بلب رسيده ! كه در ميان آنان هيچ فرد مشركى را نمىبينم ! . تو را بخدا تو را بخدا مرا از اين حيرت و سرگردانى درآور ؟ اگر اين ذهنيّت شرّ است كه از آن توبه كنم ، و اگر خير و نيك است آن را بپروران ، به من بفرمائيد كه اين واقعه تنها فتنه و آشوبى بود كه شما فتنه گران را با شمشير خود كشتيد ، يا آن مأموريتى بوده كه رسول خدا شما را بدان مخصوص ساخته است ؟ .

367