و اگر شما بر اين اعتقاديد كه حلول موجب تغيير نيست ، بايد حركت و سكون ، و سياه شدن و سفيد و رنگارنگ شدن را نيز موجب تغيير ندانيد و عارض شدن هر يك از حالات را تجويز نموده ، و خداوند را با صفات ممكنات وصف كنيد ، در نتيجه از ابراز اين عقيده كه پروردگار جهان حادث و محدود و محتاج و ضعيف است هيچ ابائى نخواهيد داشت . هر چند عزّت و عظمت خداوند از اين پيرايه‌ها برتر و متعالى است .
سپس فرمود : بنا بر اين وقتى اعتقاد « حلول خدا در چيزى باطل شود ، پايه و اساس گفتارتان رو به فساد و تباهى گرايد .
گروه نخست از بت پرستان با شنيدن استدلال پيامبر صلَّى الله عليه و آله ساكت شده و گفتند : در اين موضوع خوب فكر مىكنيم [ آنگاه پاسخ شما را مىدهيم ] .
سپس رسول خدا صلَّى الله عليه و آله روى به گروه دوم كرده و فرمود : اگر شما معتقديد كه به نيّت صورتهاى گذشتگان خداپرست خود سر بر آستان بتها گذاشته و آنها را تعظيم مىكنيد ، پس ديگر چه جايى براى اظهار بندگى پروردگار جهانيان باقى مىنهيد ! ؟
مگر نمىدانيد كه از جمله اسباب و لوازم تعظيم و عبادت خداوند اين است كه او را در اين صفات با بندگان مساوى ندانيم ؟ ! مثلا اگر شما از سلطان مقتدرى به اندازهء تعظيم و خضوعى كه از نوكران او بجا مىآوريد تجليل كنيد ، به او اهانت نموده‌ايد ، و اگر فرد بزرگى را از نظر احترام و تعظيم با فرد كوچكى برابر بدانيد ، آيا به آن شخص توهين نكرده‌ايد ؟ ! گفتند : آرى .

36