جماعت دهريّه در برابر استدلال رسول خدا صلَّى الله عليه و آله مبهوت و حيران شده و از شرح معناى حادث درماندند . زيرا هر وصفى در بيان حادث با مشخّصات موجوداتى كه - به نظر آنان - قديم بودند تطبيق مىكرد . و به همين خاطر از خشم ، زبانشان بند آمده و گفتند : در اين باره بدقّت فكر و تأمّل خواهيم كرد .
سپس رسول گرامى اسلام رو به جماعت ثنويّه - معتقدان به تدبير نور و ظلمت - كرده و فرمود : از چه نظر به اين معنى معتقد شديد ؟
گفتند : ما معتقديم كه جهان روى دو قسمت تشكيل شده : يا خير و نيكو ، يا شرّ و بدى ، و دريافتيم كه اين دو ضدّ و مخالف يك ديگرند . پس از اينجا حكم مىكنيم كه خالق « خير » غير از خالق « شرّ » است ، زيرا يك خالق ، دو عمل ضدّ هم را انجام نمىدهد .
بلكه هر كدام را خالقى است . چنان كه برف نمىتواند ايجاد حرارت كند ، همان طور كه آتش محال است مبدء اثر سردى هم باشد . بنا بر اين معتقد شديم كه نور و ظلمت دو خالق قديم جهان و جهانيان هستند .
رسول خدا صلَّى الله عليه و آله فرمود : آيا اين همه رنگهاى متنوّع - از سياه و سفيد و سرخ گرفته تا زرد و سبز و كبود - را نمىبينيد ؟ مگر قبول نداريد هر كدام از آنها ضدّ و مخالف ديگرى است ، پس دو نوع از آنها در يك مورد جمع نمىشوند ، چنان كه گرما و سرما ضدّ همديگرند ؟ گفتند : آرى .

32