بارى آنچه مرا به تأليف اين كتاب واداشت ، عدول و فروگزارى گروهى از اصحاب از بحث و گفتگو و جدال به حقّ بود ، با اين استدلال كه « پيامبر و ائمّه ( عليهم السّلام ) هرگز بحث و جدل نكرده ، و آن را بكار نبستند ، و شيعيان نيز در آن مجاز نبوده بلكه ايشان را از آن نهى كرده و عيب داشته و انتقاد نموده‌اند » . در نتيجه به تأليف كتابى پرداختم كه حاوى خلاصه اى از گفتگوهاى ايشان ( عليهم السّلام ) در فروع و اصول با مخالفان و اهل فضل باشد ، كه در آن با شيوه اى نيكو و درست در كلام مجادله شده ، و به پايان برده‌اند . و فقط ممنوعيّت ايشان مشمول ضعفا و مساكينى مىشود كه گفتارشان در بيان دين قاصر است ، نه افراد مبرّز و برتر در بحث و فاتحان ميادين احتجاج با اهل لجاج . زيرا اين افراد از طرف آن بزرگواران ( عليهم السّلام ) مأمورند كه در برابر دشمنان مقاومت نموده و بحث كنند . پس بدين سبب مقام و منزلتشان برترى يافته و درجات و اعتبارشان رفيع گشته و فضائلشان انتشار يافت .
بارى من مقدّمه را با فصلى آغاز نمودم كه شامل تعدادى از آيات قرآن است كه انبياء مامور به احتجاج با بدخواهان شده‌اند . و نيز كتاب مشتمل بر شمارى اخبار در فضيلت مدافعان از دين قويم خدا و راه مستقيم او با دلائل پيروزمندانه و براهين خيره كننده است .

3