اى گروه مهاجر و انصار شما نيك مىدانيد كه من در امر فدك پس از فوت رسول خدا صلَّى الله عليه و آله با شما مشورت نمودم و شما گفتيد : « انبياء هيچ ارثى از خود باقى نمىگذارند ، و اين گونه اموال بايد در قسمت تجهيزات و حفظ مرزها و براى مصارف عمومى مسلمانان هزينه شود » ، من نيز رأى شما را پذيرفتم ، ولى مدّعى فدك آن را نپذيرفت ، و اكنون چون برق درخشنده و غرّش رعد تهديد مىكند ، و او با اصل خلافت من مخالف است ، حال اينكه من مىخواستم استعفا داده و از اين كار كناره گيرى كنم ولى شما قبول نكرديد ، و عدم پذيرش من فقط بخاطر دورى از مخالفت و فرار از جدال با علىّ بن ابى طالب بود ، ما را با علىّ بن ابى طالب چه كار ؟ آيا عاقبت كسى كه با او ستيزه كند جز شكست است ؟
عمر بن خطَّاب با شنيدن اين سخن عصبانى شده و گفت : فقط توانستى همين كلام را بگويى ؟ ! براستى كه تو فرزند كسى هستى كه هيچ گاه نه پيشقدم در صحنهء نبرد بود ، و نه هنگام قحطى و فقر بخشندگى و سخاوت داشت ، سبحان الله ! چقدر ترسو و دل كوچكى ! چه آب گوارا و زلالى را در اختيار تو گذاشتم ولى تو حاضر به نوشيدن آن نيستى ، و مىخواهى تشنه بمانى ، و چه گردنكشانى را در مقابلت مطيع و خاضع كرده و افراد خوشفكر و سياستمدار را در اطرافت گرد آوردم ، اگر اين اسباب و وسائل نبود كه تا الآن علىّ بن ابى طالب استخوانهاى تو را خرد مىكرد ، پس خدا را شكر و سپاس كن كه يارى مرا به

223