صفات پسنديده اش را براى من بيان مىكرد و مرا مىفرمود ، كه به آن اقتدا كنم . هر سال در غار حراء زمانى چند خلوت مىكرد و من او را مىديدم و كسى جز من نمىديد . روزگارى ، جز خانه اى كه رسول اللَّه ( ص ) و خديجه و من در آن مىزيستيم ، اسلام در خانهء ديگرى نبود .
نور وحى و رسالت را به چشم خود مىديدم و بوى نبوت را استشمام مىكردم . هنگامى كه وحى نازل مىشد من صداى نالهء شيطان را مىشنيدم . مىپرسيدم : يا رسول اللَّه ، اين صداى چيست مىفرمود : صداى شيطان است . از اين كه او را بپرستند ، نوميد شده است . تو هم مىشنوى ، هر چه را من مىشنوم و مىبينى ، آنچه را من مىبينم ، جز اين كه تو پيامبر نيستى ولى تو وزير منى و تو به راه خير مىروى » ( خ 234 ) در همين سالها ، على ( ع ) يك بار ديگر امتحان فداكارى خود را داد و آن روزى بود كه پيامبر ( ص ) مأمور شده بود كه خويشاوندان و نزديكان خود را هشدار دهد و اسلام را بر آنان عرضه دارد . پس همه را به ميهمانيى دعوت كرد و چون همگان به صدق گفتار و اخلاص كردار و امانتدارى او اعتراف كردند ، خواست كه دين يكتا پرستىاش را بپذيرند ، هيچكس پاسخى نگفت . تنها على ( ع ) بود كه سكوت مجلس را شكست و گفت ، كه در هر حال يار و همراه اوست در اين مجلس رسول خدا ( ص ) او را يار و وزير خود خواند .
على ( ع ) هنوز ، در عنفوان جوانى بود كه آن عمل قهرمانانه و حيرتانگيز از او سر زد : حادثهء ليلة المبيت ، شبى كه مشركان اهريمن خوى ، تيغ جانشكار به كف از در و ديوار به خانهء پيامبر ( ص ) ريختند . پنداشته بودند آنكه در بستر خوابيده ، رسول اللَّه ( ص ) است در حالى كه ، او كسى جز على ( ع ) نبود . على ( ع ) در يك لحظه خود را در ميان شمشيرهاى آهخته محصور ديد . اين جانبازى و فداكارى او را خداى تعالى ستوده است : و من الناس من يشرى نفسه ابتغاء مرضاة اللَّه و اللَّه رؤف بالعباد . و از مردم ، كسى است كه براى خشنودى خدا جان خويش فدا مىكند و خدا به اين بندگان ، مهربان است .
على ( ع ) به مدينه آمد و ، از آن زمان ، غزوات آغاز شد . او در همهء غزوات به جز يكى شركت داشت و همواره پيشاپيش لشكر اسلام بر خصم مىتاخت . در غزوهء بدر و خندق و خيبر و احد ، رشادتها نمود و جمعى از ابطال عرب را به خاك هلاكت افكند . على ( ع ) از آن روزها چنين ياد مىكند : « براى يارى دين قيام كردم در زمانى كه

2